ahmetbeyler
New member
Ruhun bir kütlesi olması gerektiğini düşünen MacDougall, bu yüzden ruhun tartılabilen bir tartısı olabileceğine inanıyordu. Bunu kanıtlayabilmek ismine, ölmek üzere olan hastaları ölümdilk evvel, mevt anında ve vefattan daha sonrasında hassas bir tartıda tartarak hastaların ne kadar yük kaybettiklerini ölçtü.
Elde ettiği sonuç 21 gramdı! Tanınan kültürde değerli bir yer edinen bu deney, bir fazlaca tutarsızlıktan dolayı bilim dünyasında kabul görmedi.
MacDougall, ölmek üzere olan altı hastayı olağan dışı deneyi için bir huzurevinden seçti.
Bu hastaların dört tanesi veremden muzdaripti, bir tanesi diyabet hastasıydı, başkasıysa belirtilmeyen bir hastalığa sahipti. Fazla vakti kalmayan birinci hastayı hassas terazisine yatırarak tarttı. Ter, idrar, oksijen üzere kayıpları da hesaplamasına ekledi ve beklemeye geçti.
Nabız ölçümleriyle geçen yaklaşık dört saatlik bir beklemenin akabinde hasta son nefesini verdi.
Hastanın cesedini ölçtüğünde tartı kaybının 21 gram olduğunu gördü. Bu hastanın akabinde başka hastaları da birebir biçimde ölçtü, ortadaki kayıp bir daha 21 gramdı. Sırf bir hastada mevt anında 21.3 gramlık bir kayıp olduğunu fark etti ancak ölçekleri gereğince yeterli ayarlamamış olabileceği niyetiyle bu kararı göz arkası etti.
Misal yolu bu kere 15 adet köpekle denedi.
İnsanların bilakis köpeklerin kıymetli bir yük kaybetmediklerini gördü. Bunun sebebini ise köpeklerin ruhunun olmayabileceği fikrine bağladı. Bu enteresan deney 1907 Nisan’ında American Medicine mecmuasında yayımlandı.
Deney şaşırtan olmayan bir biçimde medyanın ilgisini çekmeyi başardı lakin bilim topluluğunda ciddiye alınmadı.
Saygın tıp mecmuası Lancet’a göre; hekim ve onun yardımcıları, bulguları istedikleri tarafa çekmişlerdi. MacDougall bu makalesinin yayımlanmasından daha sonra 4 yıl boyunca sessiz kaldı.
1911’de bu kere epeyce daha çılgınca bir fikirle sahneye çıktı: Ruhun vücuttan ayrılış anını fotoğraflayacaktı!
Bunu başarabileceği kanısıyla birtakım denemeler yapsa da doğal ki başaramadı. Bu argümanından 9 yıl daha sonra, 42 yaşındayken karaciğer kanseri niçiniyle ömrünü kaybetti. Mevtini beklerken kendi vücudunu de yakından inceledi ve “izlediği en enteresan ölüm” olarak kelam etti.
hiç bir bilimselliği olmayan bu deney bir daha de tanınan kültürde değerli bir yer edindi.
Bu olayı anlatmasa da ruhun yükü olduğu tezinin popülerliği niçiniyle bir sinemaya “21 Gram” ismi verilmişti. Bugün ruhun nitekim 21 gram olduğunu düşünen hâlâ fazlaca sayıda insan bulunuyor.
Kaynaklar: 1, 2, 3
Elde ettiği sonuç 21 gramdı! Tanınan kültürde değerli bir yer edinen bu deney, bir fazlaca tutarsızlıktan dolayı bilim dünyasında kabul görmedi.
MacDougall, ölmek üzere olan altı hastayı olağan dışı deneyi için bir huzurevinden seçti.
Bu hastaların dört tanesi veremden muzdaripti, bir tanesi diyabet hastasıydı, başkasıysa belirtilmeyen bir hastalığa sahipti. Fazla vakti kalmayan birinci hastayı hassas terazisine yatırarak tarttı. Ter, idrar, oksijen üzere kayıpları da hesaplamasına ekledi ve beklemeye geçti.
Nabız ölçümleriyle geçen yaklaşık dört saatlik bir beklemenin akabinde hasta son nefesini verdi.
Hastanın cesedini ölçtüğünde tartı kaybının 21 gram olduğunu gördü. Bu hastanın akabinde başka hastaları da birebir biçimde ölçtü, ortadaki kayıp bir daha 21 gramdı. Sırf bir hastada mevt anında 21.3 gramlık bir kayıp olduğunu fark etti ancak ölçekleri gereğince yeterli ayarlamamış olabileceği niyetiyle bu kararı göz arkası etti.
Misal yolu bu kere 15 adet köpekle denedi.
İnsanların bilakis köpeklerin kıymetli bir yük kaybetmediklerini gördü. Bunun sebebini ise köpeklerin ruhunun olmayabileceği fikrine bağladı. Bu enteresan deney 1907 Nisan’ında American Medicine mecmuasında yayımlandı.
Deney şaşırtan olmayan bir biçimde medyanın ilgisini çekmeyi başardı lakin bilim topluluğunda ciddiye alınmadı.
Saygın tıp mecmuası Lancet’a göre; hekim ve onun yardımcıları, bulguları istedikleri tarafa çekmişlerdi. MacDougall bu makalesinin yayımlanmasından daha sonra 4 yıl boyunca sessiz kaldı.
1911’de bu kere epeyce daha çılgınca bir fikirle sahneye çıktı: Ruhun vücuttan ayrılış anını fotoğraflayacaktı!
Bunu başarabileceği kanısıyla birtakım denemeler yapsa da doğal ki başaramadı. Bu argümanından 9 yıl daha sonra, 42 yaşındayken karaciğer kanseri niçiniyle ömrünü kaybetti. Mevtini beklerken kendi vücudunu de yakından inceledi ve “izlediği en enteresan ölüm” olarak kelam etti.
hiç bir bilimselliği olmayan bu deney bir daha de tanınan kültürde değerli bir yer edindi.
Bu olayı anlatmasa da ruhun yükü olduğu tezinin popülerliği niçiniyle bir sinemaya “21 Gram” ismi verilmişti. Bugün ruhun nitekim 21 gram olduğunu düşünen hâlâ fazlaca sayıda insan bulunuyor.
Kaynaklar: 1, 2, 3