“Siyah”, gerçekten iki değil. Her zaman aynı, her zaman orada. Philippe Kminit ve Generci'nin CEO'su ve Başkanı Andrea Sironi, tekrar – tekrar – onları onaylayan meclisden önce – geleneğe saygı duyuyorlar. Ölçülen bir jest: Kahve, 'Siyah' Triestino Caffè degli Specchi, Trieste. Yıllardır nasıl yapıldı. Son yıllarda her zaman yapıldığı gibi. Jan Morris'in Sözü: “Trieste deniz ve kahve tatan bir şehirdir”. Ve aslan için de geçerlidir.
Çünkü Trieste'de General Meclisler binalarda değil, meydanda başlar. Piazza Unità d'Italia – Bir zamanlar Piazza Grande olarak adlandırılır – biraz daha fazla yanıp sönen deniz ile Habsburg cepheleri ve Adriyatik'in lezzetini dudaklarda taşıyan rüzgar. Burada, şehrin asil kalbinde, Generci her yıl bağlantısını menşe ülkesi ile yeniliyor. Ve bunu basit bir jestle yapıyor: iki bardak, sorması gerekmeyen bir garson, el sıkışma.
Onu icat etmediler, çocuk ve Sironi. Bu, daha önce gelen şeyler, gizli ama değişmez bir gelenek, ardından zirvenin mevcut iki kiracısı olay yerine girmeden önce aslan liderleri. Laik bir ayin şöyle diyor: Biz buradayız, hala Italo Svevo'nun “Rüzgar Şehri” olarak adlandırdığı şeyde evdeyiz.
Il Caffè degli Specchi – kahvenin düşünce ve sanatla eş anlamlı olduğu Pedrocchi di padova gibi bu yerlerin anısı – meydanda dört tarihi kahve arasında kalan tek kişidir. 1839'da açıldı, Palazzo Stratti'nin zarif cezasının içinde tutuldu, her şeyi görüyor ve herkes geçti: Joyce, Svevo, Arditi, Irredientisti ve şimdi yönetici yöneticileri ve başkanları. Buradaki hava koşmuyor, geçit töreni. Ve ikisi oturuyor. Gerginliğin aşiktirildiği günlerde bile bozulmadığı bir ritüel: Risiko'nun günleri, 1 numaralı liste ve 2 numara arasındaki mücadelenin, finansın kalelerine yapılan saldırıların.
Gerisi – sayılar, oylar, bildirimler – daha sonra gelir. Meclis gitmesi gerektiği gibi gidecek, güven onaylanacak. Ancak tüm bunlar – neredeyse bir alamet gibi – bir Trieste espressosunun kısa aromasında, ilk yudum ve savaştan önce bir gülümseme arasındaki yoğun sessizlikte anlaşılabilir. Çünkü sahip olması gereken bir kahve olduğu sürece, aslan her zaman köklerini nereye batırdıklarını bilecektir. (İle ilgili Andrea Persili)
Çünkü Trieste'de General Meclisler binalarda değil, meydanda başlar. Piazza Unità d'Italia – Bir zamanlar Piazza Grande olarak adlandırılır – biraz daha fazla yanıp sönen deniz ile Habsburg cepheleri ve Adriyatik'in lezzetini dudaklarda taşıyan rüzgar. Burada, şehrin asil kalbinde, Generci her yıl bağlantısını menşe ülkesi ile yeniliyor. Ve bunu basit bir jestle yapıyor: iki bardak, sorması gerekmeyen bir garson, el sıkışma.
Onu icat etmediler, çocuk ve Sironi. Bu, daha önce gelen şeyler, gizli ama değişmez bir gelenek, ardından zirvenin mevcut iki kiracısı olay yerine girmeden önce aslan liderleri. Laik bir ayin şöyle diyor: Biz buradayız, hala Italo Svevo'nun “Rüzgar Şehri” olarak adlandırdığı şeyde evdeyiz.
Il Caffè degli Specchi – kahvenin düşünce ve sanatla eş anlamlı olduğu Pedrocchi di padova gibi bu yerlerin anısı – meydanda dört tarihi kahve arasında kalan tek kişidir. 1839'da açıldı, Palazzo Stratti'nin zarif cezasının içinde tutuldu, her şeyi görüyor ve herkes geçti: Joyce, Svevo, Arditi, Irredientisti ve şimdi yönetici yöneticileri ve başkanları. Buradaki hava koşmuyor, geçit töreni. Ve ikisi oturuyor. Gerginliğin aşiktirildiği günlerde bile bozulmadığı bir ritüel: Risiko'nun günleri, 1 numaralı liste ve 2 numara arasındaki mücadelenin, finansın kalelerine yapılan saldırıların.
Gerisi – sayılar, oylar, bildirimler – daha sonra gelir. Meclis gitmesi gerektiği gibi gidecek, güven onaylanacak. Ancak tüm bunlar – neredeyse bir alamet gibi – bir Trieste espressosunun kısa aromasında, ilk yudum ve savaştan önce bir gülümseme arasındaki yoğun sessizlikte anlaşılabilir. Çünkü sahip olması gereken bir kahve olduğu sürece, aslan her zaman köklerini nereye batırdıklarını bilecektir. (İle ilgili Andrea Persili)