ahmetbeyler
New member
Bebeklerin yaşadığımız dünyayı nasıl anlamlandırdıkları ve etraflarında olup bitenleri nasıl yorumladıkları üzere sorular bilim dünyasında merak edilen konulardan biri.
İşte Robert Lowell Fantz da bu meraktan yola çıkarak 1961 senesinde bebeklerle ilgili bir deney yapmaya karar verdi. pek sıradan lakin bir o kadar da tesirli olan bu deney, bebeklerin dünyayı nasıl algıladığı ile ilgili bize kimi ipuçları verdi.
Önce Robert Lowell Fantz’ı biraz tanıyalım.
Case Western Reserve Üniversitesinde öğretim üyesi olan Robert Lowell Fantz, bebek algısı konusunda birfazlaca çalışmaya öncülük eden Amerikalı bir gelişim psikoloğuydu.
Öğretim üyeliği yaptığı senelerda “Tercihli Görüş Paradigması (Preferantial Looking)” isimli deher neysel bir metot geliştirerek yetişkinlik öncesi zihinler hakkında araştırmalar yapmaya başladı.
Bir bebeğin zihninde olup bitenleri anlamak için hayli sıradan bir deney geliştirdi.
Robert Fantz, 1961 yılında Illinois Üniversitesinde araştırmalarını yaptığı senelerda bir bebeğin zihninde neler olup bittiğini incelemek için pek yol yoktu. Fantz, bunu anlamanın epeyce kolay bir yolunu buldu.
Yalnızca bebeklerin yansılarını ve hareketlerini izleyerek gerçekleştirdiği bu sıradan deney, ileride yapılacak biroldukca araştırmanın da önünü açtı.
Deneyde kullanmak üzere MR aygıtına emsal bir makine yaptı.
Fantz, deneyinde yararlanmak için tıpta kullanılan MR (manyetik rezonans) aygıtına emsal bir makine geliştirdi. Aygıtın tavanına kurduğu ekrana bir boğa gözü ve bir insan suratı taslağı koydu.
sonrasındasında, en çok 2 aylık yeni doğan bebekler tavandaki uyaranları nazaranbilecekleri biçimde makinenin içine yatırıldı. Fantz, makinenin üstünde bulunan deliklerden bebeklerin gözlerini gorebiliyordu fakat bebekler onu nazaranmiyordu.
Bebeklere yansıtılan hallere bakma müddetleri azımsanamayacak derecede farklılık gösterdi.
Bebeklerin yansıyan manzaralardan her birine bakmak için harcadıkları mühlet farklı başka kaydedildi. bu biçimdece hangi hale daha epey baktıklarını anlayarak bebeklerin dikkatini hangisinin daha fazlaca çektiğine ulaşabilecekti.
Denekler hangi hale gözle görülebilir bir farkla daha uzun baktı dersiniz? Tam iki kat fazla süreyle insan yüzüne daha uzun baktılar. ondan sonrasında ekrana insan yüzünün doğal formu ve olağandışı bir insan yüzü koyuldu. Denekler bir daha azımsanamayacak bir farkla doğal insan yüzüne baktılar.
‘İzleme Deneyi’ yapılana kadar bebeklerin dünyasının anlamsız ve kaotik olduğu düşünülüyordu.
Bu sıradan deney, insan bebeklerinin birtakım form ve desenleri seçebildiklerini göstermiş oldu. Fantz’ın deneyindilk evvel bebeklerin dünyada gördükleri hiç bir şeye mana veremedikleri, görme algılarının kâfi olmadığı ve sistemsiz bir dünya algılayışına sahip oldukları düşünülüyordu.
Bu deneyle birlikte yeni doğan bebeklerin görsel bir ayrım ve tercih yapabildiği ispatlanmış oldu. sonrasındasında yapılan çalışmalarda psikologlar, insanların ‘insan yüzüne’ karşı belirli bir algıya sahip biçimde doğduğunu kanıtladı ve bu hayatta kalma içgüdüsü ile bağdaştırıldı.
İşte Robert Lowell Fantz da bu meraktan yola çıkarak 1961 senesinde bebeklerle ilgili bir deney yapmaya karar verdi. pek sıradan lakin bir o kadar da tesirli olan bu deney, bebeklerin dünyayı nasıl algıladığı ile ilgili bize kimi ipuçları verdi.
Önce Robert Lowell Fantz’ı biraz tanıyalım.
Case Western Reserve Üniversitesinde öğretim üyesi olan Robert Lowell Fantz, bebek algısı konusunda birfazlaca çalışmaya öncülük eden Amerikalı bir gelişim psikoloğuydu.
Öğretim üyeliği yaptığı senelerda “Tercihli Görüş Paradigması (Preferantial Looking)” isimli deher neysel bir metot geliştirerek yetişkinlik öncesi zihinler hakkında araştırmalar yapmaya başladı.
Bir bebeğin zihninde olup bitenleri anlamak için hayli sıradan bir deney geliştirdi.
Robert Fantz, 1961 yılında Illinois Üniversitesinde araştırmalarını yaptığı senelerda bir bebeğin zihninde neler olup bittiğini incelemek için pek yol yoktu. Fantz, bunu anlamanın epeyce kolay bir yolunu buldu.
Yalnızca bebeklerin yansılarını ve hareketlerini izleyerek gerçekleştirdiği bu sıradan deney, ileride yapılacak biroldukca araştırmanın da önünü açtı.
Deneyde kullanmak üzere MR aygıtına emsal bir makine yaptı.
Fantz, deneyinde yararlanmak için tıpta kullanılan MR (manyetik rezonans) aygıtına emsal bir makine geliştirdi. Aygıtın tavanına kurduğu ekrana bir boğa gözü ve bir insan suratı taslağı koydu.
sonrasındasında, en çok 2 aylık yeni doğan bebekler tavandaki uyaranları nazaranbilecekleri biçimde makinenin içine yatırıldı. Fantz, makinenin üstünde bulunan deliklerden bebeklerin gözlerini gorebiliyordu fakat bebekler onu nazaranmiyordu.
Bebeklere yansıtılan hallere bakma müddetleri azımsanamayacak derecede farklılık gösterdi.
Bebeklerin yansıyan manzaralardan her birine bakmak için harcadıkları mühlet farklı başka kaydedildi. bu biçimdece hangi hale daha epey baktıklarını anlayarak bebeklerin dikkatini hangisinin daha fazlaca çektiğine ulaşabilecekti.
Denekler hangi hale gözle görülebilir bir farkla daha uzun baktı dersiniz? Tam iki kat fazla süreyle insan yüzüne daha uzun baktılar. ondan sonrasında ekrana insan yüzünün doğal formu ve olağandışı bir insan yüzü koyuldu. Denekler bir daha azımsanamayacak bir farkla doğal insan yüzüne baktılar.
‘İzleme Deneyi’ yapılana kadar bebeklerin dünyasının anlamsız ve kaotik olduğu düşünülüyordu.
Bu sıradan deney, insan bebeklerinin birtakım form ve desenleri seçebildiklerini göstermiş oldu. Fantz’ın deneyindilk evvel bebeklerin dünyada gördükleri hiç bir şeye mana veremedikleri, görme algılarının kâfi olmadığı ve sistemsiz bir dünya algılayışına sahip oldukları düşünülüyordu.
Bu deneyle birlikte yeni doğan bebeklerin görsel bir ayrım ve tercih yapabildiği ispatlanmış oldu. sonrasındasında yapılan çalışmalarda psikologlar, insanların ‘insan yüzüne’ karşı belirli bir algıya sahip biçimde doğduğunu kanıtladı ve bu hayatta kalma içgüdüsü ile bağdaştırıldı.
- Kaynaklar: Science Direct, Guws Medical, Assessment Psychology Board