ahmetbeyler
New member
Araştırmalar tırnağın tahtaya sürtme sesinin, ağlayan bir bebek ve insan çığlığıyla aynı frekansta olduğunu, bu frekansın ise hayatta kalma güdüsünü uyandırdığını söylüyor.
Bu da araştırmacılara bakılırsa, kimi bireylerin bu frekanstan doğal olarak rahatsızlık duymalarına yol açabiliyor. Bu mevzu üzerine yapılan çalışmalar pek farklı şeylerden bahsediyor. Haydi gelin, bilimin söylemiş olduklerine bakalım.
Aslında kulağımız, kimi ses frekanslarından rahatsız olmaya doğal olarak programlı.
1986 yılında yapılan bir araştırmada, birisi tebeşir ile tahtaya yazı yazarken tırnakları tahtaya sürtüyor ve bu sürtme kararı çıkan sesin kaydı alınıyor. Araştırmacılar, bu seslerin kendi frekansları dışında yapay olarak farklı frekanslarını çıkarıp insanların bundan niye rahatsızlık duyduklarını test etmek istiyor. İnsanlara bu sesleri dinleten araştırmacılar, şahısların bunlardan ne kadar rahatsızlık duyduklarını derecelendirmelerini istemişler.
Akademisyenler, en yüksek frekansa sahip olan kaydı çıkarıp geriye kalanları dinletmeye devam etse bile iştirakçiler sesleri bir daha rahatsız edici bulmuş. Bu sefer sesin orta ve düşük spektrumundaki (aralığındaki) frekansları kaldıran uzmanlar, deneklerin enteresan halde sesleri daha olumlu değerlendirdiklerini gözlemlemiş.
Müzik bilim üzerine çalışmalar yapan Michael Oehler ile Christoph Reuter, 2011 yılında yaptıkları çalışmada, insanların en epeyce rahatsız oldukları ses frekanslarının 2000 ve 4000 Hz (frekans birimi) içinde yer aldığını tespit ettiler. Zira beşerler, en çok ses şiddetini bu aralıklarda hissediyordu. Araştırmacılar 24 bireyle yürüttükleri bu çalışmada, iştirakçilerin her birine rastgele sekiz ses dinletmişler ve şahıslardan, en çok beğendiklerine yahut rahatsız olduklarına bakılırsa sesleri puanlamalarını istemişler.
Tabii ki araştırmacılar, katılımcılar bu kayıtları dinlerken, onların cilt iletkenlikleri (ter salgılanmasından daha sonra cildin elektriklenme düzeyi), nabızları ve teneffüsleri üzerine de ölçümler yapmıştır. Bunu yapmalarının gayesi, fizyolojik reaksiyonları de değerlendirmeye alarak bir sonuca varmak istemeleridir. Aslında farklı olan durum, bu sekiz sesin her birinin, tırnakların tahtaya sürtme sesinin türetilmiş yeni hali olması. Ancak burada enteresan olan öbür bir şey daha var…
Sesin kaynağına şartlanmak, bu rahatsızlığın bir öbür niçinidir.
Araştırmacılar, işleri biraz daha kızıştırırıp seslerin kaynağını bilen ve bilmeyen iki iştirakçi grubunu birbirinden ayırıyor. Bunu yapıyorlar çünkü psikolojik açıdan bu duruma nelerin niçiniyet verebildiğine bakmak istiyorlar. Bir grup bu seslerin, tırnakların tahtaya sürtülmesinden elde edildiğini biliyorken, öbür grup bir müzik kesiminin düzenlenmiş hali olduğunu zannediyor.
Araştırmacılar buna karşın iştirakçilerin, fizikî olarak sese verdikleri reaksiyonun epey da farklı olmadığını görmüş. Asıl farklı sonuç sesin kaynağını bilmekten dolayı ortaya çıkmış. Tırnak sesinin tahtaya sürtmesi olduğunu bilenler, sesleri olumsuz olarak kıymetlendirmiş. örneğin müzik bestesi olduğunu düşünenler de sesi daha fazlaca beğenmişler. bu biçimdece sesin kaynağına zihinsel olarak şartlanmak da sonuçların farklılaşmasında bir etken diyebiliriz.
Sesin keskin ve pürüzlü olması da itici bulunmasına yol açıyor.
Bu alanda çalışmalar yapan profesör John McDermott, 2012 yılında yaptığı araştırmada, bir sesin kulağımıza âlâ gelmeyen iki tarafı olduğunu keşfetmiş. Bunlardan biri yüksek frekans niçiniyle seste oluşan sertlik ve frekans yoğunluğunun oluşturduğu dalgalanma kaynaklı pürüzlülük. Fakat akademisyen, insanların genellikle pürüzlü seslerden rahatsız olduğunu söylüyor. Yani şu biçimde ki diyelim, tırnaklarınızla tahtaya sürttünüz, işte orada oluşan ses pürüzlü olacağı için bu sese katlanamamanız doğaldır. Velhasıl sesin frekansından epeyce bu iki tarafının de tesirli olduğunu söyleyebiliriz.
Kaynaklar: Live Science, Tanınan Science
Bu da araştırmacılara bakılırsa, kimi bireylerin bu frekanstan doğal olarak rahatsızlık duymalarına yol açabiliyor. Bu mevzu üzerine yapılan çalışmalar pek farklı şeylerden bahsediyor. Haydi gelin, bilimin söylemiş olduklerine bakalım.
Aslında kulağımız, kimi ses frekanslarından rahatsız olmaya doğal olarak programlı.
1986 yılında yapılan bir araştırmada, birisi tebeşir ile tahtaya yazı yazarken tırnakları tahtaya sürtüyor ve bu sürtme kararı çıkan sesin kaydı alınıyor. Araştırmacılar, bu seslerin kendi frekansları dışında yapay olarak farklı frekanslarını çıkarıp insanların bundan niye rahatsızlık duyduklarını test etmek istiyor. İnsanlara bu sesleri dinleten araştırmacılar, şahısların bunlardan ne kadar rahatsızlık duyduklarını derecelendirmelerini istemişler.
Akademisyenler, en yüksek frekansa sahip olan kaydı çıkarıp geriye kalanları dinletmeye devam etse bile iştirakçiler sesleri bir daha rahatsız edici bulmuş. Bu sefer sesin orta ve düşük spektrumundaki (aralığındaki) frekansları kaldıran uzmanlar, deneklerin enteresan halde sesleri daha olumlu değerlendirdiklerini gözlemlemiş.
Müzik bilim üzerine çalışmalar yapan Michael Oehler ile Christoph Reuter, 2011 yılında yaptıkları çalışmada, insanların en epeyce rahatsız oldukları ses frekanslarının 2000 ve 4000 Hz (frekans birimi) içinde yer aldığını tespit ettiler. Zira beşerler, en çok ses şiddetini bu aralıklarda hissediyordu. Araştırmacılar 24 bireyle yürüttükleri bu çalışmada, iştirakçilerin her birine rastgele sekiz ses dinletmişler ve şahıslardan, en çok beğendiklerine yahut rahatsız olduklarına bakılırsa sesleri puanlamalarını istemişler.
Tabii ki araştırmacılar, katılımcılar bu kayıtları dinlerken, onların cilt iletkenlikleri (ter salgılanmasından daha sonra cildin elektriklenme düzeyi), nabızları ve teneffüsleri üzerine de ölçümler yapmıştır. Bunu yapmalarının gayesi, fizyolojik reaksiyonları de değerlendirmeye alarak bir sonuca varmak istemeleridir. Aslında farklı olan durum, bu sekiz sesin her birinin, tırnakların tahtaya sürtme sesinin türetilmiş yeni hali olması. Ancak burada enteresan olan öbür bir şey daha var…
Sesin kaynağına şartlanmak, bu rahatsızlığın bir öbür niçinidir.
Araştırmacılar, işleri biraz daha kızıştırırıp seslerin kaynağını bilen ve bilmeyen iki iştirakçi grubunu birbirinden ayırıyor. Bunu yapıyorlar çünkü psikolojik açıdan bu duruma nelerin niçiniyet verebildiğine bakmak istiyorlar. Bir grup bu seslerin, tırnakların tahtaya sürtülmesinden elde edildiğini biliyorken, öbür grup bir müzik kesiminin düzenlenmiş hali olduğunu zannediyor.
Araştırmacılar buna karşın iştirakçilerin, fizikî olarak sese verdikleri reaksiyonun epey da farklı olmadığını görmüş. Asıl farklı sonuç sesin kaynağını bilmekten dolayı ortaya çıkmış. Tırnak sesinin tahtaya sürtmesi olduğunu bilenler, sesleri olumsuz olarak kıymetlendirmiş. örneğin müzik bestesi olduğunu düşünenler de sesi daha fazlaca beğenmişler. bu biçimdece sesin kaynağına zihinsel olarak şartlanmak da sonuçların farklılaşmasında bir etken diyebiliriz.
Sesin keskin ve pürüzlü olması da itici bulunmasına yol açıyor.
Bu alanda çalışmalar yapan profesör John McDermott, 2012 yılında yaptığı araştırmada, bir sesin kulağımıza âlâ gelmeyen iki tarafı olduğunu keşfetmiş. Bunlardan biri yüksek frekans niçiniyle seste oluşan sertlik ve frekans yoğunluğunun oluşturduğu dalgalanma kaynaklı pürüzlülük. Fakat akademisyen, insanların genellikle pürüzlü seslerden rahatsız olduğunu söylüyor. Yani şu biçimde ki diyelim, tırnaklarınızla tahtaya sürttünüz, işte orada oluşan ses pürüzlü olacağı için bu sese katlanamamanız doğaldır. Velhasıl sesin frekansından epeyce bu iki tarafının de tesirli olduğunu söyleyebiliriz.
Kaynaklar: Live Science, Tanınan Science