ahmetbeyler
New member
İnsanlığın karanlık antik vakit içinderına ışık tutan tarih öncesi hayat alanlarında bulunan taş aletlerin iki hayat döngüsü var üzere gözüküyor: birinci vakit içinderda işlenip kullanılırlar, daha sonrasında ise tekrar kullanılmaya başlanmadan evvel bir kenara atılırlar. Yapılan yeni bir araştırma ise bunun niçininin ne olabileceğine dair ortaya farklı bir hipotez koyuyor.
Scientific Reports isimli bilimsel mecmuada yayımlanan araştırmaya bakılırsa bu tarih öncesi araç gereçlerin geri dönüşümlü bir biçimde kullanılmış olması, onların yerlerin, olayların ve şahısların hatırlatılmasına yardımcı olan, geçmiş ve evvelki jenerasyonlar ile olan ilişkiyi temsil eden “hafıza nesneleri” fonksiyonu görüyor. çok farklı bir argüman olsa da araştırma, bu hipotezi dayanaklar nitelikte bir fazlaca delil sunuyor.
Aletler duygusal paha taşıyor olabilir
İsrail Kıyı Ovası’nın güneyindeki ünlü Revadim bölgesinden çıkarılan ve yaklaşık 500 bin yıl öncesine ilişkin olduğu kestirim edilen bir tortu katmanına ilişkin 49 çakmaktaşından yapılma aletin üzerine çöken kimyasal kaplamayı inceleyen arkeologlar, bu objelerin iki farklı kullanım ömrünün olduğunu tespit ettiler.
Mikroskobik tahlil daha sonrasında biri eski oburu yeni olmak üzere iki faal kenarı olduğu anlaşılan aletlerin ikinci defa kullanıldığı, ikinciye kullanışlarının ise kesme ve doğrama işlemlerindense deri ve hayvan eti üzere yumuşak materyalleri kazımak üzere daha zahmetsiz işler için olduğu anlaşıldı. Bunun kararında ise araştırmacılar, tarih öncesi insanların niye selefleri tarafınca üretilen, kullanılan ve daha sonra atılan araçları yenidendan kullanmaya başlamış olabileceğini sorgulamaya başladı.
Sağlam kalitede çakıl taşı bulmanın kolay olduğu bir devirde ve bölgede, niçinin açık bir biçimde hammadde kıtlığı olmadığını söz eden İsrail’deki Tel Aviv Üniversitesi’nden arkeolog Bar Efrati, “Motivasyon da yalnızca fonksiyoneldi, zira geri dönüştürülmüş aletler ne biçim açısından olağandışıydı ne de rastgele bir özel kullanım için eşsiz bir biçimde uygundu.” biçiminde söz ediyor.
Dahası, görünen o ki bu aletler ikinci defa kullanılmaya başlandığında üzerlerinde hayli fazla değişiklik yapılmamış, yapılan değişiklikler de çok minimal tutulmuştu. Birinci kullanılışlarından kalan darbe izlerinin büyük ölçüde korunmuş olması, bu aletlerin görünüşlerini korunmasının kıymetli olduğunu gösteriyordu.
Bu ipuçlarından yola çıkan araştırmacılar, araçların bu biçimdeın insanları için duygusal bir kıymet taşıdığını; insanların bu aletleri uyandırdıkları anılar ve geçmişle olan özel temasları niçiniyle toplamış olabileceğini düşünmeye başladı.
İnsanların atalarına ilişkin aletler, geçmişin birer hatırlatıcısıydı
Bu bahse dair Tel Aviv Üniversitesi’nden arkeolog Ran Barkai, “500.000 yıl evvel, eski bir taş alet gözünüze çarptığında görünümde yürüyen tarih öncesi bir insanı hayal edin” diyor ve “Araç onun için bir şey söz ediyor – cetlerinin anısını taşıyor yahut makul bir yerle bir temas uyandırıyor.” tabirlerini kullanıyor. Buna göre araştırmacılar, atalarından kalan aleti bulan tarih öncesi insanların aleti konutuna götürmüş olabileceğini, aletin genel biçimini değiştirmektense o aleti yaratan birinci kişinin onuruna yalnızca bir kenarını değiştirip ve bu türlü kullanmış olabileceğini öne sürüyor.
Olağan bu araçların sıfırdan yeni araçlar oluşturmaktan daha az efor gerektirmesi sebebiyle de bir daha kullanılmış olması mümkün; fakat burada tahlil edilen 49 bir daha kullanılan objenin yanı sıra, yeni oluşturulmuş biroldukca aletin de olması araştırmacıları kuşkuya düşüren asıl şey oldu. Buna ek olarak eski bir aracı yenilemek, sıfırdan yeni bir araç oluşturmaktan epeyce da kolay değildi.
Diğer bir deyişle, yaklaşık 500.000 yıl evvel yaşayan ilkel beşerler, anıları toplama biçimleri bakımından bizden o kadar da farklı değildi. İşe yarayan fonksiyonel anılar, bununla birlikte geçmişte olmuş şeylerin de hatırlatıcısıydı.
Bu hususa dair Barkai, “Modern bir benzetmede, tarih öncesi insan, hala büyük büyükbabasının paslı eski traktörüyle tarlalarını süren, ortada sırada modül değiştiren, fakat eski hoş makineyi olduğu üzere koruyan genç bir çiftçiye benzetilebilir, zira bu, ailesinin toprakla bağını sembolize eder” tabirlerini kullanıyor.
Scientific Reports isimli bilimsel mecmuada yayımlanan araştırmaya bakılırsa bu tarih öncesi araç gereçlerin geri dönüşümlü bir biçimde kullanılmış olması, onların yerlerin, olayların ve şahısların hatırlatılmasına yardımcı olan, geçmiş ve evvelki jenerasyonlar ile olan ilişkiyi temsil eden “hafıza nesneleri” fonksiyonu görüyor. çok farklı bir argüman olsa da araştırma, bu hipotezi dayanaklar nitelikte bir fazlaca delil sunuyor.
Aletler duygusal paha taşıyor olabilir
İsrail Kıyı Ovası’nın güneyindeki ünlü Revadim bölgesinden çıkarılan ve yaklaşık 500 bin yıl öncesine ilişkin olduğu kestirim edilen bir tortu katmanına ilişkin 49 çakmaktaşından yapılma aletin üzerine çöken kimyasal kaplamayı inceleyen arkeologlar, bu objelerin iki farklı kullanım ömrünün olduğunu tespit ettiler.
Mikroskobik tahlil daha sonrasında biri eski oburu yeni olmak üzere iki faal kenarı olduğu anlaşılan aletlerin ikinci defa kullanıldığı, ikinciye kullanışlarının ise kesme ve doğrama işlemlerindense deri ve hayvan eti üzere yumuşak materyalleri kazımak üzere daha zahmetsiz işler için olduğu anlaşıldı. Bunun kararında ise araştırmacılar, tarih öncesi insanların niye selefleri tarafınca üretilen, kullanılan ve daha sonra atılan araçları yenidendan kullanmaya başlamış olabileceğini sorgulamaya başladı.
Sağlam kalitede çakıl taşı bulmanın kolay olduğu bir devirde ve bölgede, niçinin açık bir biçimde hammadde kıtlığı olmadığını söz eden İsrail’deki Tel Aviv Üniversitesi’nden arkeolog Bar Efrati, “Motivasyon da yalnızca fonksiyoneldi, zira geri dönüştürülmüş aletler ne biçim açısından olağandışıydı ne de rastgele bir özel kullanım için eşsiz bir biçimde uygundu.” biçiminde söz ediyor.
Dahası, görünen o ki bu aletler ikinci defa kullanılmaya başlandığında üzerlerinde hayli fazla değişiklik yapılmamış, yapılan değişiklikler de çok minimal tutulmuştu. Birinci kullanılışlarından kalan darbe izlerinin büyük ölçüde korunmuş olması, bu aletlerin görünüşlerini korunmasının kıymetli olduğunu gösteriyordu.
Bu ipuçlarından yola çıkan araştırmacılar, araçların bu biçimdeın insanları için duygusal bir kıymet taşıdığını; insanların bu aletleri uyandırdıkları anılar ve geçmişle olan özel temasları niçiniyle toplamış olabileceğini düşünmeye başladı.
İnsanların atalarına ilişkin aletler, geçmişin birer hatırlatıcısıydı
Bu bahse dair Tel Aviv Üniversitesi’nden arkeolog Ran Barkai, “500.000 yıl evvel, eski bir taş alet gözünüze çarptığında görünümde yürüyen tarih öncesi bir insanı hayal edin” diyor ve “Araç onun için bir şey söz ediyor – cetlerinin anısını taşıyor yahut makul bir yerle bir temas uyandırıyor.” tabirlerini kullanıyor. Buna göre araştırmacılar, atalarından kalan aleti bulan tarih öncesi insanların aleti konutuna götürmüş olabileceğini, aletin genel biçimini değiştirmektense o aleti yaratan birinci kişinin onuruna yalnızca bir kenarını değiştirip ve bu türlü kullanmış olabileceğini öne sürüyor.
Olağan bu araçların sıfırdan yeni araçlar oluşturmaktan daha az efor gerektirmesi sebebiyle de bir daha kullanılmış olması mümkün; fakat burada tahlil edilen 49 bir daha kullanılan objenin yanı sıra, yeni oluşturulmuş biroldukca aletin de olması araştırmacıları kuşkuya düşüren asıl şey oldu. Buna ek olarak eski bir aracı yenilemek, sıfırdan yeni bir araç oluşturmaktan epeyce da kolay değildi.
Diğer bir deyişle, yaklaşık 500.000 yıl evvel yaşayan ilkel beşerler, anıları toplama biçimleri bakımından bizden o kadar da farklı değildi. İşe yarayan fonksiyonel anılar, bununla birlikte geçmişte olmuş şeylerin de hatırlatıcısıydı.
Bu hususa dair Barkai, “Modern bir benzetmede, tarih öncesi insan, hala büyük büyükbabasının paslı eski traktörüyle tarlalarını süren, ortada sırada modül değiştiren, fakat eski hoş makineyi olduğu üzere koruyan genç bir çiftçiye benzetilebilir, zira bu, ailesinin toprakla bağını sembolize eder” tabirlerini kullanıyor.