ahmetbeyler
New member
Hayvanlar alemine dönüp baktığımızda, birbirinden farklı özelliklere sahip sayamayacağımız kadar canlı bizleri karşılar. Bu özellikler bize havalı görünse de temelde ihtiyaçlar yüzünden ortaya çıkıyor olmalarını pek düşünmeyiz. Örnek olarak kedilerin garip olarak nitelendirilen kulakları, ekstrem derecede düzgün duymalarını mümkün kılarken gözleri, düşük ışıkta uygun görmelerini sağlar. Görünüşleri de büyük ölçüde bu muhtaçlıklar bağlamında oluşur.
Bu durum yalnızca karada değil, okyanuslarda da geçerli. Bilhassa de her gün görmeye alışık olmadığımız, okyanusun en derinlerinde yaşayan ve birçok insanın içine endişe salan canlılara baktığımızda, bildiğimiz okyanus canlılarında görmeye alışık olmadığımız fazlaca sayıda özellik göze çarpıyor.
Derinlerdeki bu canlılara baktığınızda büyük gözleri dikkat çekiyor. Uygun de okyanusun tabanı yalnızca karanlık değil mi?
Pseudobathylagus
Öncelikle evet, Güneş ışığının ulaşamadığı bu alanlar doğal olarak çok karanlık. Ama buralarda yaşayan canlıların birden fazla, kendi ışığını üretebilme yetisine sahip. Bu da ışığın çiftleşme ve avlanma bahislerinde araç olmasını sağlıyor.
Bu ışığın yakalanabilmesi için de derinlerde gördüğümüz bu canlılarda olduğu üzere büyük gözlere gereksinim duyuluyor. Bu büsbütün net bir imaj sağlamasa da neredeyse her şeyin tüketici olduğu bir ortamda hayatta kalmak için çok kritik olabiliyor.
Kendi ışığına sahip canlılara örnek olarak bilhassa sinema dünyasında karşılaştığımız fener balığına (spesifik olarak melanocetidae ailesine) bakalım.
Kafasının üst kısmında kendisini özel kılan o ışığı nazaranbiliyoruz. Bu ışık yardımıyla avını kendisine yanlışsız çekebiliyor.
Aynı ışık yoluyla da tıbbın erkeği, dişiyi bulabiliyor ve bu biçimdece çiftleşme sağlanabiliyor. Yani gereksinimler doğrultusunda gelişen bir özellik bu.
Bu canlıların duruşunda gözümüze garip gelen bir şeyler var ancak tam da ne olduğunu bilemedik. Pekala bu neyden kaynaklanıyor?
Genel olarak metotlarını garip kılan şey, üzerlerindeki devasa basınca adapte olan vücutları. Bu kuralları düşündüğünüzde aslında bulundukları ortama göre eksiksiz bedensel özellikleri olduğunu nazaranbilirsiniz.
bir daha fener balığından örnek verelim
Söz konusu tıbbın karın bölgesi o kadar epey genişleme kapasitesine sahip ki kendisinin 2 katına kadar boyutu olan canlıları avlayabiliyorlar.
Bunun avantajı ise yüzeyde olanın bilakis, derinlerde yemek konusunda “bulduğunu yiyeceksin” mantığının geçerli olması.
Uzun müddetler boyunca aç kalmak bu canlılar için sıra dışı bir şey değil ancak fener balığında ve öbür biroldukca tıpta olan bu özellik, yemeklerini bir nevi stoklamalarını mümkün kılıyor.
Orantısız biçimde büyük olan ağızlarının ve dişlerinin de sebepleri var
Çoğu derin deniz canlısında ağız kısmının devasa bir genişleme kapasitesine sahip olması dikkat çeker. elbette bir daha orantısız biçimde büyük olan keskin dişler olmadığında bunun onlar için pek de manası kalmıyor.
Söz konusu dişler, avın bir defa yakalandığında kaçmasını engelliyor. bahsetmiş olduğumiz devasa ağza giren canlılar için bu dişler, geri çıkmalarını engelleyen parmaklıklara dönüşüyor.
Bu canlıların bir kısmının saydam olduğunu da fark etmişsinizdir
Deniz meleği (Gymnosomata)
Okyanusun tabanında arkasına saklanılabilir pek bir şey yok. Bu da saydam canlıların doğal hâllerinde kamufle olabilmelerini ve bu türlü hayatta kalmalarını mümkün kılıyor.
Saydam olanlar haricinde derinlerde parlak kırmızı renkli canlıların da var olması dikkat çekiyor. Buralardaki canlıların fazlaca büyük bir kısmı kırmızıyı ayırt edemediğinden bu da tesirli bir kamuflaj prosedürü oluyor.
Peki nasıl oluyor da vücutları ziyan görmüyor?
Hava kesesi
Biz derinlere dalmaya başladığımızda bedenimizdeki hava gitgide daha epey sıkıştırılır. Bizim nefes alıp vermemizi sağlayan ciğerlerimiz, derinlerde yaşamayan balıkların ise su ortasında yükselip alçalmalarını sağlayan hava keseleri vardır.
Fakat derin deniz canlılarında bu hava keseleri de bulunmaz. ötürüsıyla sıkıştırılacak bir hava da yoktur. Bu yüzden de vücutları ziyan görmez.
İnternette bir efsane hâline gelen ve bir vakit içinder ‘en nahoş hayvan’ olarak seçilen Blobfish de derinlerde yaşayan canlılardan:
Bazıları İçin Hassas Olabilir
Fakat bu canlı aslında bu biçimde görünmüyor. Bildiğimiz biçimde bir kas yapısı, iskeleti ve hava kesesi olmayan bu canlı, öteki tipler üzere suyun kendisini dayanak olarak kullanıyor. Bu sebeple de derinlerde çok alışık olduğumuz biçimde balık tarifine uyarken kendisini yüzeye çıkardığımızda hali bozuluyor.
bu biçimde söylemek güzel olmayacaktır lakin kelam konusu basınç değişimini düşündüğümüzde bu formunu pek âlâ bile korumuş diyebiliriz.
Blobfish aslında bu biçimde görünüyor
Burada saydıklarımızı tek tek topladığınızda ise karşınıza garip görünümler çıkıyor. Ama dediğimiz üzere; bunların hepsi ihtiyaçtan ortaya çıkan özellikler.
Kaynaklar: Monterey Bay Aquarium, BioGeoPlanet, Science ABC
Bu durum yalnızca karada değil, okyanuslarda da geçerli. Bilhassa de her gün görmeye alışık olmadığımız, okyanusun en derinlerinde yaşayan ve birçok insanın içine endişe salan canlılara baktığımızda, bildiğimiz okyanus canlılarında görmeye alışık olmadığımız fazlaca sayıda özellik göze çarpıyor.
Derinlerdeki bu canlılara baktığınızda büyük gözleri dikkat çekiyor. Uygun de okyanusun tabanı yalnızca karanlık değil mi?
Pseudobathylagus
Öncelikle evet, Güneş ışığının ulaşamadığı bu alanlar doğal olarak çok karanlık. Ama buralarda yaşayan canlıların birden fazla, kendi ışığını üretebilme yetisine sahip. Bu da ışığın çiftleşme ve avlanma bahislerinde araç olmasını sağlıyor.
Bu ışığın yakalanabilmesi için de derinlerde gördüğümüz bu canlılarda olduğu üzere büyük gözlere gereksinim duyuluyor. Bu büsbütün net bir imaj sağlamasa da neredeyse her şeyin tüketici olduğu bir ortamda hayatta kalmak için çok kritik olabiliyor.
Kendi ışığına sahip canlılara örnek olarak bilhassa sinema dünyasında karşılaştığımız fener balığına (spesifik olarak melanocetidae ailesine) bakalım.
Kafasının üst kısmında kendisini özel kılan o ışığı nazaranbiliyoruz. Bu ışık yardımıyla avını kendisine yanlışsız çekebiliyor.
Aynı ışık yoluyla da tıbbın erkeği, dişiyi bulabiliyor ve bu biçimdece çiftleşme sağlanabiliyor. Yani gereksinimler doğrultusunda gelişen bir özellik bu.
Bu canlıların duruşunda gözümüze garip gelen bir şeyler var ancak tam da ne olduğunu bilemedik. Pekala bu neyden kaynaklanıyor?
Genel olarak metotlarını garip kılan şey, üzerlerindeki devasa basınca adapte olan vücutları. Bu kuralları düşündüğünüzde aslında bulundukları ortama göre eksiksiz bedensel özellikleri olduğunu nazaranbilirsiniz.
bir daha fener balığından örnek verelim
Söz konusu tıbbın karın bölgesi o kadar epey genişleme kapasitesine sahip ki kendisinin 2 katına kadar boyutu olan canlıları avlayabiliyorlar.
Bunun avantajı ise yüzeyde olanın bilakis, derinlerde yemek konusunda “bulduğunu yiyeceksin” mantığının geçerli olması.
Uzun müddetler boyunca aç kalmak bu canlılar için sıra dışı bir şey değil ancak fener balığında ve öbür biroldukca tıpta olan bu özellik, yemeklerini bir nevi stoklamalarını mümkün kılıyor.
Orantısız biçimde büyük olan ağızlarının ve dişlerinin de sebepleri var
Çoğu derin deniz canlısında ağız kısmının devasa bir genişleme kapasitesine sahip olması dikkat çeker. elbette bir daha orantısız biçimde büyük olan keskin dişler olmadığında bunun onlar için pek de manası kalmıyor.
Söz konusu dişler, avın bir defa yakalandığında kaçmasını engelliyor. bahsetmiş olduğumiz devasa ağza giren canlılar için bu dişler, geri çıkmalarını engelleyen parmaklıklara dönüşüyor.
Bu canlıların bir kısmının saydam olduğunu da fark etmişsinizdir
Deniz meleği (Gymnosomata)
Okyanusun tabanında arkasına saklanılabilir pek bir şey yok. Bu da saydam canlıların doğal hâllerinde kamufle olabilmelerini ve bu türlü hayatta kalmalarını mümkün kılıyor.
Saydam olanlar haricinde derinlerde parlak kırmızı renkli canlıların da var olması dikkat çekiyor. Buralardaki canlıların fazlaca büyük bir kısmı kırmızıyı ayırt edemediğinden bu da tesirli bir kamuflaj prosedürü oluyor.
Peki nasıl oluyor da vücutları ziyan görmüyor?
Hava kesesi
Biz derinlere dalmaya başladığımızda bedenimizdeki hava gitgide daha epey sıkıştırılır. Bizim nefes alıp vermemizi sağlayan ciğerlerimiz, derinlerde yaşamayan balıkların ise su ortasında yükselip alçalmalarını sağlayan hava keseleri vardır.
Fakat derin deniz canlılarında bu hava keseleri de bulunmaz. ötürüsıyla sıkıştırılacak bir hava da yoktur. Bu yüzden de vücutları ziyan görmez.
İnternette bir efsane hâline gelen ve bir vakit içinder ‘en nahoş hayvan’ olarak seçilen Blobfish de derinlerde yaşayan canlılardan:
Bazıları İçin Hassas Olabilir
Fakat bu canlı aslında bu biçimde görünmüyor. Bildiğimiz biçimde bir kas yapısı, iskeleti ve hava kesesi olmayan bu canlı, öteki tipler üzere suyun kendisini dayanak olarak kullanıyor. Bu sebeple de derinlerde çok alışık olduğumuz biçimde balık tarifine uyarken kendisini yüzeye çıkardığımızda hali bozuluyor.
bu biçimde söylemek güzel olmayacaktır lakin kelam konusu basınç değişimini düşündüğümüzde bu formunu pek âlâ bile korumuş diyebiliriz.
Blobfish aslında bu biçimde görünüyor
Burada saydıklarımızı tek tek topladığınızda ise karşınıza garip görünümler çıkıyor. Ama dediğimiz üzere; bunların hepsi ihtiyaçtan ortaya çıkan özellikler.
Kaynaklar: Monterey Bay Aquarium, BioGeoPlanet, Science ABC