ahmetbeyler
New member
İkinci Dünya Savaşı, tüm dünyaya adeta yıkımı getirmişti. Savaş kararında galip gelen devletler güçlerini katlamışken hem kaybeden tıpkı vakitte ortada kaldığı için ziyana uğrayan devletler, çok şiddetli geçecek olan günlerin nasıl atlatılacağını düşünüyorlardı. Bilhassa memleketler arası kuruluşlar, insanların Avrupa ve Asya bölgelerini vuran kıtlıktan kurtulabilmesi için tahlil üretmeye çalışıyordu.
Bu bahiste tahlil arayanlardan biri, Fizyolog Ancel Keys’di. Orduya sağladığı katkılar yardımıyla hayli sayıda mevzu için devlet dayanağı bulabilen Keys, açlığın insan üstündeki fizikî ve ruhsal tesirlerini görmek ve buradan hareketle az evvel bahsetmiş olduğumiz bölgelerdeki insanlara yardım etme maksadıyla Minnesota açlık deneyini gerçekleştirdi. bilgilerina gelin bir arada bakalım.
Açlık deneyi, kıtlığın yaşandığı Asya ve Avrupa taraflarında değil Amerika’da gerçekleştirildi. Bu sebeple deneyi yapabilmek için istekli bireyler aç bırakıldı:
Deneyin gerçekleştirilebilmesi için istekli iştirakçiler gerekiyordu. Bunun için de üzerinde “Onların daha güzel beslenmesi için aç kalır mısınız?” yazılı broşürler kullanıldı. Bunun kararında yüzlerce kişi müracaat yaptı ve yapılan elemeler kararında 36 istekli, Minnesota Üniversitesinde toplandı. Bu bağlamda deney, 19 Kasım 1944’te başladı.
1 yıllık süreçte dört farklı kademe bulunuyordu. Bunların her birinde, iştirakçilerin hepsi ayrıntılıca izlendi. Birinci 3 ay, tüm iştirakçileri makul bir standarda getirmek için diyet uygulandı
Bu birinci kısımda iştirakçilerin, beden yüklerinin yüzde 25’ini kaybetmesi gerekiyordu. Bu süreci, takibi kolaylaştırmak için tüm iştirakçileri birebir standarda getirme süreci olarak düşünebilirsiniz. Sonuçta ilerleyen vakit içinderda kendi bedenlerinin gereksinimlerine bakılırsa kalori alacaklar.
Herkesi standarda getirme süreci 3 ay sürdü ve bu süreç ortasında sahip olunan kilolara bakılırsa günde 3.200 kalori alındı. Asıl şiddetli kısım buradan daha sonra başlayacaktı.
Birinci üç ayın akabinde, alınan kalori ölçüsü herkes için yarı yarıya düşürüldü. birebir vakitte altı aylığına:
Buna yarı-aç kalma süreci diyebiliriz. Çünkü iştirakçiler beslenmeye devam etti. Lakin aldıkları kalori ölçüsü günde 1.570 kaloriye kadar düşürüldü. Bu süreç ortasında kahvaltı ve öğlen yemeği olmak üzere yalnızca 2 öğün yemek yeme bahtları oldu. Buradaki yemekler de tıpkı kıtlığın yaşandığı ülkelerdeki üzere patates, ekmek ve turp üzere sıradan besinlerdi.
Bu süreç ortasında epey sayıda kişi o kadar zayıfladı ki kaburgaları görünür hâle geldi. Üstelik evvelki kadar kuvvetli hisseden de pek kalmamıştı. Cinsel isteklerinde, kalp atış suratlarında ve beden sıcaklıklarında da düşüşler görülmüştü. Bunlar yetmezmiş üzere bir de ‘yemek’ artık takıntı hâline geldi.
Bazıları yemekleri daha fazlalarmış üzere görmek için su kullanarak seyreltiyordu. Bazılarıysa yemek kitaplarından başını kaldıramaz hâle gelmişti. Oburlarının içinde ise daima yemek temalı muhabbetler dönüyordu.
Tek yapmaları gereken aç kalmak değildi:
Deneyin başından sonuna kadar, kendilerinden bir günlük tutmaları ve koşu bantlarında onlarca kilometre ara yürümeleri de isteniyordu. Yani koşullar çok zorlayıcıydı. Lakin yalnızca 3 kişi deney bitmeden ayrılmayı tercih etti. Başkalarını motive eden şey ise iddia edebileceğiniz üzere kurtarabilecekleri hayatlar oldu.
Şiddetli geçen ve iştirakçileri hem fizikî tıpkı vakitte ruhsal açıdan zayıf düşüren 6 ayın akabinde 3 aylık ‘kısıtlı’ uygunlaştırma etabına geçildi
8 haftalık son kademede tüm sınırlamalar ortadan kalktı ve daha sonrasında deney sonlandırıldı:
Bu noktada iddia edebileceğiniz üzere herkes adeta yemeklere yumuldu. Hatta kimi şahısların çok yemeden hastanelik olduğu bile söyleniyor.
Bu deney ne işe yaradı?
Bu deney şüphesiz sadece Amerikalıların kıtlık yaşayanları anlayabilmesi için yapılmadı. Bunun da ötesine geçerek açlığın insan vücudunda sebep olduğu fizikî ve ruhsal tepkileri ortaya çıkardı. Örnek olarak insanların açlıkla uğraşırken daha güçsüz olmalarının yahut cinsel dürtülerinin zayıflamasını gösterebiliriz.
Ruhsal açıdan baktığımızda ise insanların açlıkla çaba ettiği vakit içinderda hem karşıtlıkları birebir vakitte olumlu olayları büyütmeye yahut depresyona girmeye meyilli olduğu görülmüş. Üstelik yemeğe olan takıntı, çalışmadan daha sonra bile geçmemiş. Son olarak araştırmacıların bulduğu sonuçları 5 yıl daha sonra tam hâllyle paylaştıklarını belirtelim. Deney hakkında sizin kanılarınız neler?
Kaynaklar: Kardelen C. Ergin, Matematiksel.org, American Psychological Association, Evrim Ağacı
Bu bahiste tahlil arayanlardan biri, Fizyolog Ancel Keys’di. Orduya sağladığı katkılar yardımıyla hayli sayıda mevzu için devlet dayanağı bulabilen Keys, açlığın insan üstündeki fizikî ve ruhsal tesirlerini görmek ve buradan hareketle az evvel bahsetmiş olduğumiz bölgelerdeki insanlara yardım etme maksadıyla Minnesota açlık deneyini gerçekleştirdi. bilgilerina gelin bir arada bakalım.
Açlık deneyi, kıtlığın yaşandığı Asya ve Avrupa taraflarında değil Amerika’da gerçekleştirildi. Bu sebeple deneyi yapabilmek için istekli bireyler aç bırakıldı:
Deneyin gerçekleştirilebilmesi için istekli iştirakçiler gerekiyordu. Bunun için de üzerinde “Onların daha güzel beslenmesi için aç kalır mısınız?” yazılı broşürler kullanıldı. Bunun kararında yüzlerce kişi müracaat yaptı ve yapılan elemeler kararında 36 istekli, Minnesota Üniversitesinde toplandı. Bu bağlamda deney, 19 Kasım 1944’te başladı.
1 yıllık süreçte dört farklı kademe bulunuyordu. Bunların her birinde, iştirakçilerin hepsi ayrıntılıca izlendi. Birinci 3 ay, tüm iştirakçileri makul bir standarda getirmek için diyet uygulandı
Bu birinci kısımda iştirakçilerin, beden yüklerinin yüzde 25’ini kaybetmesi gerekiyordu. Bu süreci, takibi kolaylaştırmak için tüm iştirakçileri birebir standarda getirme süreci olarak düşünebilirsiniz. Sonuçta ilerleyen vakit içinderda kendi bedenlerinin gereksinimlerine bakılırsa kalori alacaklar.
Herkesi standarda getirme süreci 3 ay sürdü ve bu süreç ortasında sahip olunan kilolara bakılırsa günde 3.200 kalori alındı. Asıl şiddetli kısım buradan daha sonra başlayacaktı.
Birinci üç ayın akabinde, alınan kalori ölçüsü herkes için yarı yarıya düşürüldü. birebir vakitte altı aylığına:
Buna yarı-aç kalma süreci diyebiliriz. Çünkü iştirakçiler beslenmeye devam etti. Lakin aldıkları kalori ölçüsü günde 1.570 kaloriye kadar düşürüldü. Bu süreç ortasında kahvaltı ve öğlen yemeği olmak üzere yalnızca 2 öğün yemek yeme bahtları oldu. Buradaki yemekler de tıpkı kıtlığın yaşandığı ülkelerdeki üzere patates, ekmek ve turp üzere sıradan besinlerdi.
Bu süreç ortasında epey sayıda kişi o kadar zayıfladı ki kaburgaları görünür hâle geldi. Üstelik evvelki kadar kuvvetli hisseden de pek kalmamıştı. Cinsel isteklerinde, kalp atış suratlarında ve beden sıcaklıklarında da düşüşler görülmüştü. Bunlar yetmezmiş üzere bir de ‘yemek’ artık takıntı hâline geldi.
Bazıları yemekleri daha fazlalarmış üzere görmek için su kullanarak seyreltiyordu. Bazılarıysa yemek kitaplarından başını kaldıramaz hâle gelmişti. Oburlarının içinde ise daima yemek temalı muhabbetler dönüyordu.
Tek yapmaları gereken aç kalmak değildi:
Deneyin başından sonuna kadar, kendilerinden bir günlük tutmaları ve koşu bantlarında onlarca kilometre ara yürümeleri de isteniyordu. Yani koşullar çok zorlayıcıydı. Lakin yalnızca 3 kişi deney bitmeden ayrılmayı tercih etti. Başkalarını motive eden şey ise iddia edebileceğiniz üzere kurtarabilecekleri hayatlar oldu.
Şiddetli geçen ve iştirakçileri hem fizikî tıpkı vakitte ruhsal açıdan zayıf düşüren 6 ayın akabinde 3 aylık ‘kısıtlı’ uygunlaştırma etabına geçildi
- Güzelleştirme kademesinin öncesi ve daha sonrası
8 haftalık son kademede tüm sınırlamalar ortadan kalktı ve daha sonrasında deney sonlandırıldı:
Bu noktada iddia edebileceğiniz üzere herkes adeta yemeklere yumuldu. Hatta kimi şahısların çok yemeden hastanelik olduğu bile söyleniyor.
Bu deney ne işe yaradı?
Bu deney şüphesiz sadece Amerikalıların kıtlık yaşayanları anlayabilmesi için yapılmadı. Bunun da ötesine geçerek açlığın insan vücudunda sebep olduğu fizikî ve ruhsal tepkileri ortaya çıkardı. Örnek olarak insanların açlıkla uğraşırken daha güçsüz olmalarının yahut cinsel dürtülerinin zayıflamasını gösterebiliriz.
Ruhsal açıdan baktığımızda ise insanların açlıkla çaba ettiği vakit içinderda hem karşıtlıkları birebir vakitte olumlu olayları büyütmeye yahut depresyona girmeye meyilli olduğu görülmüş. Üstelik yemeğe olan takıntı, çalışmadan daha sonra bile geçmemiş. Son olarak araştırmacıların bulduğu sonuçları 5 yıl daha sonra tam hâllyle paylaştıklarını belirtelim. Deney hakkında sizin kanılarınız neler?
Kaynaklar: Kardelen C. Ergin, Matematiksel.org, American Psychological Association, Evrim Ağacı