ahmetbeyler
New member
İtalyan bilimci, ortasında bulunduğu devirden günümüze dek araştırmaları ve buluşlarıyla tanınan, dünyanın görüp nazaranbileceği en büyük sanatçı ve dehalardan biri. Vitruvius Adamı, Son Akşam Yemeği ve Mona Lisa üzere tanınan eserlerinin yanı sıra, insan bedeni ve tabiat ile ilgili çalışmaları da bulunmakta.
Peki ağaçlarla ilgili pek çarpıcı bir keşif yapan bilimcinin, ağaçların gövdesi ve kolları içindeki bu keşfinin perde ardında neler yatıyordu?
1400’lerde ve 1500’lerin başlarında, sanatta ve hayatın birden fazla alanında ağaçlara ve öbür görüntülere olan ilgi ve araştırmalar pek enderdi.
Leonardo da Vinci’nin ağaç anotomisine olan ilgisi zamanına bakılırsa alışılmadıkydı. Da Vinci’nin bu keşfi, fotoğraflardaki bilimsel niteliklerin ve bağların epey daha boyutlu ve gerçekçi görünme çalışmalarına yaygınlaşma eğilimi kazandırdı.
Araştırmacılar, Leonardo’nun bu kuralının, günümüz bilimcileri için harika bir başlangıç olduğuna hemfikirdi.
Rönesans sanatının ve biliminin ustası Leonardo da Vinci, 500 yılı aşkın bir süre evvel ağaçlar hakkında fazlaca enteresan bir müşahede yaptı.
Ünlü bilim insanı, ağaçların kozmik bir büyüme örüntüsü sergilediğini ve ağacın gövdesi ile kısımlarının boyutları içinde bir bağ olduğunu fark etti.
Bu keşfini defterine ayrıntılı bir biçimde çizerek tabir etmeye çalışan Da Vinci, çalışmasını “bir ağacın tüm kolları, yüksekliğinin her kademesinde bir ortaya getirildiğinde, kalınlık olarak gövde kalınlığına eşittir” cümlesiyle söz etmişti.
Bir öbür tabirle, ağacın kollarının bir ortaya getirilip gövdenin ucuna eklendiği farz edildiğinde, sütunu andıran bir manzara ortaya çıkıyordu.
Leonardo’nun bu keşfiyle ilgili son vakit içinderda yayımlanan bir çalışmaya bakılırsa ise bunun sebebi, rüzgarın ziyanlı tesirlerinden korunmak için ağacın kendi kendine geliştirdiği bir özellik olduğuydu.
Bilgisayar ortamında karışık kısım örüntüleri tasarlayan fizikçi Christophe Eloy, bu yolla Leonardo’nun öne sürdüğü kuralın nasıl ortaya çıktığını araştırdı.
Bir sanal ağaç oluşturmak için ana kolların daha küçük kopyalarını art arda eklediği bir fraktal ağaç iskeletiyle denebir daha başlayan Eloy, bunu yaparken en yavaşça ağaçların bile rüzgara dayanabilecek güçte gövdeye sahip bulunmasına itina gösterdi.
Model ağacı sanal bir rüzgar tünelinde test eden araştırmacı, kısımları kırabilecek rüzgar kuvvetini hesapladıktan daha sonra, kısımların kalınlığının ne kadar olması gerektiği üzerinde de çalıştı.
Bu testin sonunda, en küçük kısımdan gövdeye kadar her bir kısım için hesapladığı kalınlığın, Leonardo’nun kuralı ile uyumlu olduğunu gördü.
Konu ile ilgili tartışmalar, periyot ortasında “Hidrolojik ve Yapısal” teori olmak üzere temelde iki kategoriye ayrıldı.
Hidrolojik teori, ağaçların karakteristik biçiminin, suyu köklerinden kollarına ulaşma gayesiyle geliştiğini savunurken; Eloy’un da desteklediği Yapısal teori, ağaçların biçiminin, ayakta kalma emeline ulaşmak için gelişmiş olduğunu ileri sürdü.
Fizikçi Grigoriev ve meslektaşları ise Leonardo’nun bu deneyini ölçmek için, çeşitli tiplere ilişkin ağaçların fotoğraflarını çekti ve bu kolları tahlil etti.
Gerçek dünyadaki modellerin hipotezlerle eşleşip eşleşmediğini doğrulamak hedefiyle bu biçimde bir çalışma yapan Grigoriev ve grubu, çabucak hemen yaprak dökmeyen ağaçları incelememiş olsa da, bu kuralın araştırmacıların incelediği üzere tüm yaprak döken ağaçlar için geçerli olduğunu tespit etti.
Ünlü fizikçi, meşe, kestane ve huş ağaçlarına ek olarak araştırmalarına akçaağaç, ıhlamur ve elma ağaçlarını da ek ettiğinde tıpkı genel yapının doğrulandığı gördü.
Peki ağaçlarla ilgili pek çarpıcı bir keşif yapan bilimcinin, ağaçların gövdesi ve kolları içindeki bu keşfinin perde ardında neler yatıyordu?
1400’lerde ve 1500’lerin başlarında, sanatta ve hayatın birden fazla alanında ağaçlara ve öbür görüntülere olan ilgi ve araştırmalar pek enderdi.
Leonardo da Vinci’nin ağaç anotomisine olan ilgisi zamanına bakılırsa alışılmadıkydı. Da Vinci’nin bu keşfi, fotoğraflardaki bilimsel niteliklerin ve bağların epey daha boyutlu ve gerçekçi görünme çalışmalarına yaygınlaşma eğilimi kazandırdı.
Araştırmacılar, Leonardo’nun bu kuralının, günümüz bilimcileri için harika bir başlangıç olduğuna hemfikirdi.
Rönesans sanatının ve biliminin ustası Leonardo da Vinci, 500 yılı aşkın bir süre evvel ağaçlar hakkında fazlaca enteresan bir müşahede yaptı.
Ünlü bilim insanı, ağaçların kozmik bir büyüme örüntüsü sergilediğini ve ağacın gövdesi ile kısımlarının boyutları içinde bir bağ olduğunu fark etti.
Bu keşfini defterine ayrıntılı bir biçimde çizerek tabir etmeye çalışan Da Vinci, çalışmasını “bir ağacın tüm kolları, yüksekliğinin her kademesinde bir ortaya getirildiğinde, kalınlık olarak gövde kalınlığına eşittir” cümlesiyle söz etmişti.
Bir öbür tabirle, ağacın kollarının bir ortaya getirilip gövdenin ucuna eklendiği farz edildiğinde, sütunu andıran bir manzara ortaya çıkıyordu.
Leonardo’nun bu keşfiyle ilgili son vakit içinderda yayımlanan bir çalışmaya bakılırsa ise bunun sebebi, rüzgarın ziyanlı tesirlerinden korunmak için ağacın kendi kendine geliştirdiği bir özellik olduğuydu.
Bilgisayar ortamında karışık kısım örüntüleri tasarlayan fizikçi Christophe Eloy, bu yolla Leonardo’nun öne sürdüğü kuralın nasıl ortaya çıktığını araştırdı.
Bir sanal ağaç oluşturmak için ana kolların daha küçük kopyalarını art arda eklediği bir fraktal ağaç iskeletiyle denebir daha başlayan Eloy, bunu yaparken en yavaşça ağaçların bile rüzgara dayanabilecek güçte gövdeye sahip bulunmasına itina gösterdi.
Model ağacı sanal bir rüzgar tünelinde test eden araştırmacı, kısımları kırabilecek rüzgar kuvvetini hesapladıktan daha sonra, kısımların kalınlığının ne kadar olması gerektiği üzerinde de çalıştı.
Bu testin sonunda, en küçük kısımdan gövdeye kadar her bir kısım için hesapladığı kalınlığın, Leonardo’nun kuralı ile uyumlu olduğunu gördü.
Konu ile ilgili tartışmalar, periyot ortasında “Hidrolojik ve Yapısal” teori olmak üzere temelde iki kategoriye ayrıldı.
Hidrolojik teori, ağaçların karakteristik biçiminin, suyu köklerinden kollarına ulaşma gayesiyle geliştiğini savunurken; Eloy’un da desteklediği Yapısal teori, ağaçların biçiminin, ayakta kalma emeline ulaşmak için gelişmiş olduğunu ileri sürdü.
Fizikçi Grigoriev ve meslektaşları ise Leonardo’nun bu deneyini ölçmek için, çeşitli tiplere ilişkin ağaçların fotoğraflarını çekti ve bu kolları tahlil etti.
Gerçek dünyadaki modellerin hipotezlerle eşleşip eşleşmediğini doğrulamak hedefiyle bu biçimde bir çalışma yapan Grigoriev ve grubu, çabucak hemen yaprak dökmeyen ağaçları incelememiş olsa da, bu kuralın araştırmacıların incelediği üzere tüm yaprak döken ağaçlar için geçerli olduğunu tespit etti.
Ünlü fizikçi, meşe, kestane ve huş ağaçlarına ek olarak araştırmalarına akçaağaç, ıhlamur ve elma ağaçlarını da ek ettiğinde tıpkı genel yapının doğrulandığı gördü.
- Kaynaklar: Inside Science, Medium, Science News