Generali ve Natixis arasında yönetilen bir tasarruf devi yaratmaya yönelik ortak girişim, fırsatların yanı sıra hem kültürel hem de operasyonel açıdan önemli riskleri de gizliyor. Bu nedenle Adnkronos'tan analist Giorgio Vintani, Fransızların kontrol için belirleyici olan %1'i ele geçirmeye hazır olması nedeniyle hisse paritesinin istikrarsız olabileceğinin altını çiziyor. İki gerçeklik arasındaki entegrasyon karmaşık görünüyor, özellikle de operasyonel platformlar Paris ve İtalya arasında bölünmüşse. Üst düzey yönetimin atanmasının, yöneticiler ile risk yöneticileri arasında iç gerilim yaratma riskini taşıdığını ve yeni grubun uyumunu ve bütünlüğünü teste tabi tuttuğunu ekliyor.
Vintani, “Bu, yalnızca banka riskleri açısından değil, aynı zamanda yönetilen tasarruflar açısından da büyük bir çalkantı dönemi, yabancıların sık sık İtalya'ya alışveriş yapmak için gelmesiyle birlikte. Banco Bpm'nin Anima için devralma teklifinin başlatıldığını hatırlıyorum. Amundi'nin olası bir kuşatmasından kaçının Şimdi Bpce ve Generali'nin %50 anlaşmayla en önemli tasarruf gruplarından birini yaratma niyetinde olmasıyla yeni bir hikaye başlıyor” diye altını çiziyor.
Analist şöyle devam ediyor: “Öncelikle şunu belirtmeliyiz ki, bankalar veya finansal kuruluşlarla alışverişe giden tüm yabancı şirketler, öncelikle ganimeti eve getirdiler. İki şirketin başına gelenlere bir örnek (benim burada) çalıştı): O zamanki Bnl Gestioni Sgr'yi satın alan Bnp Paribas Investment Partners ve kısa bir süre sonra yönetim Paris'e taşındı – o zamankiyle birlikte Deutsche Bank tarafından satın alınan Finanza e Futuro'da da durum pek iyi olmadı. Ürünleri yavaş yavaş Frankfurt tarafından yönetilen ve daha sonra tamamen ortadan kaybolan Dws Investments'taki Deutsche Bank Fondi.
“Asıl risk – diyor – kültürel ve örneğin yatırım direktörünün iki varlıktan hangisini ifade edeceğini görmek gerekecek. Randevu gelir gelmez, yöneticiler grubunun yarısı kendilerini mutsuz bulacak Aynı şey gökyüzünün diğer yarısı yani risk yönetimi için de geçerli ve tekrar yaşanabilir. Yönetim ekibinin tek ve birbirine bağlı bir yapı gibi hissetmesi ilk sorunlardan biri olacaktır.”
“İkinci risk – altını çiziyor – daha az önemli değil, Başkan, CEO ve meclis üyeleri arasındaki görüş uyumuyla ilgili: Onları harekete geçiren fikir ve ilkelerin gerçekten aynı olacağından gerçekten emin miyiz? Bir başka önemli mesele – ve işte sıkıntılar var – iki gerçekliğin platformunun ortak entegrasyonu olacak, eğer yapının yarısı Paris'te, yarısı İtalya'da olsaydı daha da kötü olurdu”.
Kendisi, en kritik durumun başlangıç payı yüzdesi olduğu sonucuna varıyor: %50/%50 (kağıt üzerinde): “Leo'ya güveniyorum, ancak Fransızların büyük fark yaratacak olan ilave %1'i alacağına bahse girebilir miyiz? Kendisi de Fransız olan Philippe Donnet (ve bu muhtemelen anlaşmayı kolaylaştırdı), sadece bir satış ağına sahip olmak yerine ürün fabrikasına gerçekten inanıyorsa, muhtemelen eve yetecek kadar para getirmek için borçlanmayı düşünmelidir. yağma”. (İle ilgili Andrea Persili)
Vintani, “Bu, yalnızca banka riskleri açısından değil, aynı zamanda yönetilen tasarruflar açısından da büyük bir çalkantı dönemi, yabancıların sık sık İtalya'ya alışveriş yapmak için gelmesiyle birlikte. Banco Bpm'nin Anima için devralma teklifinin başlatıldığını hatırlıyorum. Amundi'nin olası bir kuşatmasından kaçının Şimdi Bpce ve Generali'nin %50 anlaşmayla en önemli tasarruf gruplarından birini yaratma niyetinde olmasıyla yeni bir hikaye başlıyor” diye altını çiziyor.
Analist şöyle devam ediyor: “Öncelikle şunu belirtmeliyiz ki, bankalar veya finansal kuruluşlarla alışverişe giden tüm yabancı şirketler, öncelikle ganimeti eve getirdiler. İki şirketin başına gelenlere bir örnek (benim burada) çalıştı): O zamanki Bnl Gestioni Sgr'yi satın alan Bnp Paribas Investment Partners ve kısa bir süre sonra yönetim Paris'e taşındı – o zamankiyle birlikte Deutsche Bank tarafından satın alınan Finanza e Futuro'da da durum pek iyi olmadı. Ürünleri yavaş yavaş Frankfurt tarafından yönetilen ve daha sonra tamamen ortadan kaybolan Dws Investments'taki Deutsche Bank Fondi.
“Asıl risk – diyor – kültürel ve örneğin yatırım direktörünün iki varlıktan hangisini ifade edeceğini görmek gerekecek. Randevu gelir gelmez, yöneticiler grubunun yarısı kendilerini mutsuz bulacak Aynı şey gökyüzünün diğer yarısı yani risk yönetimi için de geçerli ve tekrar yaşanabilir. Yönetim ekibinin tek ve birbirine bağlı bir yapı gibi hissetmesi ilk sorunlardan biri olacaktır.”
“İkinci risk – altını çiziyor – daha az önemli değil, Başkan, CEO ve meclis üyeleri arasındaki görüş uyumuyla ilgili: Onları harekete geçiren fikir ve ilkelerin gerçekten aynı olacağından gerçekten emin miyiz? Bir başka önemli mesele – ve işte sıkıntılar var – iki gerçekliğin platformunun ortak entegrasyonu olacak, eğer yapının yarısı Paris'te, yarısı İtalya'da olsaydı daha da kötü olurdu”.
Kendisi, en kritik durumun başlangıç payı yüzdesi olduğu sonucuna varıyor: %50/%50 (kağıt üzerinde): “Leo'ya güveniyorum, ancak Fransızların büyük fark yaratacak olan ilave %1'i alacağına bahse girebilir miyiz? Kendisi de Fransız olan Philippe Donnet (ve bu muhtemelen anlaşmayı kolaylaştırdı), sadece bir satış ağına sahip olmak yerine ürün fabrikasına gerçekten inanıyorsa, muhtemelen eve yetecek kadar para getirmek için borçlanmayı düşünmelidir. yağma”. (İle ilgili Andrea Persili)