ahmetbeyler
New member
Bilim dünyasında büyük kabul bakılırsan evrim teorisi, bugüne kadar çoklukla ‘rastgelelik’ üzerine tartışılıyordu. Teori, uzunca müddettir tiplerin göç ya da tipler ortası yatay gen transferi üzere çeşitli niçinlerden dolayı rastgele mutasyonlar ve çevresel faktörler tarafınca şekillendirilmesi olarak kabul ediliyor, bu niçinle de büyük ölçüde varsayım edilemez olarak görülüyordu.
Yale Üniversitesi ve Kolombiya Üniversitesi’nden bilim insanlarının yaptığı yeni bir araştırmaysa bu durumun pek de o denli olmayabileceğini ortaya koydu. Bilim insanları, spesifik bir bitki soyunun neotropik bölgesi boyunca dağılmış dağlık yerlerde arka arda üç benzeri yaprak tipini birbirinden bağımsız olarak geliştirdiğini keşfetti.
Birbirinden bağımsız bölgelerde birebir tıp yapraklar görüldü:
Bilim insanlarının yeni keşfi, bilhassa Kuzey Amerika’da görülen Vibarnum çeşidi bitkilerin bir üyesi olan Oreinotinus ile sağlandı. Kelam konusu bitkinin birtakım örneklerinde büyük ve tüylü yapraklar, kimilerindeyse küçük ve yumuşak yüzeyli yapraklar görülüyordu. Bilim dünyası, bitkinin yapraklarındaki bu ayrılığın her iki yaprak formunun da bitki çeşidinin tarihinin erken devirlerinde evrimleştiğini ve çabucak sonrasında kuşlar yardımıyla çeşitli bölgelere yayıldığını öngörüyordu.
Fakat bilim insanları, tiplerin dağılımıyla bir arada bu yaprak formlarının farklı bölgelerde birbirinden bağımsız olarak evrimleşme mümkünlüğünü araştırmak istedi. Her biri eşsiz, endemik bir Oreinotinus tipi içeren 11 dağlık alanı belirledi. Bu alanlar, birbirlerinden büsbütün bağımsızlardı. Toplamda 40 Oreinotinus çeşidi üzerinde çalışan bilim insanları, yalnızca dördünün 11 alanda birden mevcut olduğunu gördü.
Öte yandan 11 alandan dokuzunda en az iki yaprak formu, dördünde üç ve birinde (Meksika’nın Oaxaca kenti) tam dört farklı yaprak formu görüldü. Yapılan simülasyonlar ve geliştirilen modeller ile bir arada bu yaprak çeşitlerinin bitki çeşidinin dağılmasından evvel evrildiği teorisi rafa kaldırılmış oldu. Çünkü rastgelelik, birbirinden bağımsız alanlardaki dokuz bölgede tıpkı formların görülmesini tek başına açıklayamıyordu. Yani yapraklar, birbirlerinden bağımsız bir biçimde farklı bölgelerde birebir biçimde evrilmişti.
‘Çoğaltılmış ışınım‘ olarak anılan bu durum, daha evvel Karayipler’deki Anolis kertenkeleleri, Afrika yarık göllerindeki çiklit balıkları ve Hawaii’deki örümceklerde de görülmüştü. Yeni keşif ile beraberyse bu durum, birinci sefer bitkilerde de görülmüş oldu.
Çoğaltılmış ışınım nedir?
Çoğaltılmış radyason, misal form kümeleri farklı bölgelerde tekrar yeniden birebir biçimde gelişmesi durumunu tanımlıyor. Örnekle açıklamak gerekirse, Sünger Bob’lardan oluşan beş farklı küme, bir anda okyanusun birbirinden büsbütün farklı bölgelerine gönderildiğini düşünelim. Bu kümeler birbirleriyle tekrar asla yan yana gelmeyecekler. Ayrımdan milyonlarca yıl daha sonra da her beş kümenin olduğu bölgede tipleşme meydana gelecek. Ancak bu beş küme, evrimde kabul edilen çeşitli şartlara bağlı rastgele mutasyonlar geliştirmek yerine, büsbütün özgün Sünger Bob kümesine bağlı biçimde gelişecek.
Yale Üniversitesi ve Kolombiya Üniversitesi’nden bilim insanlarının yaptığı yeni bir araştırmaysa bu durumun pek de o denli olmayabileceğini ortaya koydu. Bilim insanları, spesifik bir bitki soyunun neotropik bölgesi boyunca dağılmış dağlık yerlerde arka arda üç benzeri yaprak tipini birbirinden bağımsız olarak geliştirdiğini keşfetti.
Birbirinden bağımsız bölgelerde birebir tıp yapraklar görüldü:
Bilim insanlarının yeni keşfi, bilhassa Kuzey Amerika’da görülen Vibarnum çeşidi bitkilerin bir üyesi olan Oreinotinus ile sağlandı. Kelam konusu bitkinin birtakım örneklerinde büyük ve tüylü yapraklar, kimilerindeyse küçük ve yumuşak yüzeyli yapraklar görülüyordu. Bilim dünyası, bitkinin yapraklarındaki bu ayrılığın her iki yaprak formunun da bitki çeşidinin tarihinin erken devirlerinde evrimleştiğini ve çabucak sonrasında kuşlar yardımıyla çeşitli bölgelere yayıldığını öngörüyordu.
Fakat bilim insanları, tiplerin dağılımıyla bir arada bu yaprak formlarının farklı bölgelerde birbirinden bağımsız olarak evrimleşme mümkünlüğünü araştırmak istedi. Her biri eşsiz, endemik bir Oreinotinus tipi içeren 11 dağlık alanı belirledi. Bu alanlar, birbirlerinden büsbütün bağımsızlardı. Toplamda 40 Oreinotinus çeşidi üzerinde çalışan bilim insanları, yalnızca dördünün 11 alanda birden mevcut olduğunu gördü.
Öte yandan 11 alandan dokuzunda en az iki yaprak formu, dördünde üç ve birinde (Meksika’nın Oaxaca kenti) tam dört farklı yaprak formu görüldü. Yapılan simülasyonlar ve geliştirilen modeller ile bir arada bu yaprak çeşitlerinin bitki çeşidinin dağılmasından evvel evrildiği teorisi rafa kaldırılmış oldu. Çünkü rastgelelik, birbirinden bağımsız alanlardaki dokuz bölgede tıpkı formların görülmesini tek başına açıklayamıyordu. Yani yapraklar, birbirlerinden bağımsız bir biçimde farklı bölgelerde birebir biçimde evrilmişti.
‘Çoğaltılmış ışınım‘ olarak anılan bu durum, daha evvel Karayipler’deki Anolis kertenkeleleri, Afrika yarık göllerindeki çiklit balıkları ve Hawaii’deki örümceklerde de görülmüştü. Yeni keşif ile beraberyse bu durum, birinci sefer bitkilerde de görülmüş oldu.
Çoğaltılmış ışınım nedir?
Çoğaltılmış radyason, misal form kümeleri farklı bölgelerde tekrar yeniden birebir biçimde gelişmesi durumunu tanımlıyor. Örnekle açıklamak gerekirse, Sünger Bob’lardan oluşan beş farklı küme, bir anda okyanusun birbirinden büsbütün farklı bölgelerine gönderildiğini düşünelim. Bu kümeler birbirleriyle tekrar asla yan yana gelmeyecekler. Ayrımdan milyonlarca yıl daha sonra da her beş kümenin olduğu bölgede tipleşme meydana gelecek. Ancak bu beş küme, evrimde kabul edilen çeşitli şartlara bağlı rastgele mutasyonlar geliştirmek yerine, büsbütün özgün Sünger Bob kümesine bağlı biçimde gelişecek.