Kavramsal sanatla ilgili eğlenceli olan şey, yaratmanın tamamen kolay olmasıdır. Çoğumuzun dünyayı giderek artan sanal bir şekilde deneyimleme şekli ve NFT’lerin (karşılıksız tokenler) patlayıcı popülaritesi hakkında bir şeyler söyleyebilirsiniz – ya da her neyse, derin bir şey söylüyor gibisiniz – sadece diz boyu bir küpün etrafında gerçekleşen bir Central Park sahneleyerek. katı altın.
En azından Alman pop sanatçısı Niclas Castello’nun yaptığı buydu. Onun “Castello Küpü”, 10 milyon doları aşan 24 ayar Nevadan altından döküldü, Çarşamba günü Naumburg Bandshell’in karşısında buzlu bir rüşvet parçasında göründü ve öncesinde, içinde bir sarma reklamı içeren üst düzey bir pazarlama kampanyası vardı. The New York Times’ın o sabahki sayısı. Sanatçının ilgili NFT’leri ve hatta yeni bir dijital para birimi olan Castello Coin, ayın ilerleyen saatlerinde düşecek. Yapım ekibinin bir üyesi olan Marina Dertnig’e göre, sanatçı bu projeyi finanse etmek için yeterince madeni paranın ön satışını yaptı. Ancak 43 yaşındaki Castello, küpü yalnızca bir gün sergileyerek ve satılmayacağına söz vererek gerçek küpün nadir olduğunun altını çizdi.
Ziyaret ettiğimde, küpün etrafı, bazıları sanatı görmeye gelen, bazıları da kalabalığın kendisi tarafından çizilen, sürekli bir gawker damlası ile çevriliydi. Bir aktör ve tur rehberi olan Isabel Robin, “Bir kutuya bakan bir grup insanı seviyorum” dedi.
Ne de olsa, New Yorklular en son 2016-2017’de Maurizio Cattelan’ın 18 ayar altın tuvaleti “Amerika”yı Guggenheim Müzesi’nde kurduğu büyük miktarda som altın gördü.
Central Park’taki bazı ziyaretçiler malzemenin güzelliğinden etkilendi. Suluboya ressamı ve emekli bir eğitimci olan Brigitte Bentele, “Yansımalar inanılmaz” dedi ve “onu oraya karda koymak gerçekten ilham verici görünüyor.” Özel güvenlik görevlisi Jamel Rabel gibi diğerleri, parçanın abartılı reklamları arasındaki boşluktan dehşete düştüler – “İnsanlık tarihinde daha önce hiç bu kadar büyük miktarda altın tek bir saf nesneye dökülmedi” – ve onun oldukça mütevazı varlığı. “Oldukça sade,” dedi.
İkisinin de haklı olduğunu söyleyebilirim. Birkaç metre öteden, küpün üst yüzü, ağaç çizgisini yansıtan bir yağmur suyunun parıltısı kadar kaygan ve narin görünüyordu. Yaklaşınca, Aarau, İsviçre’de küpün kalıplandığı sıkıştırılmış kumun yumuşak metalde bıraktığı birkaç küçük siyah iz buldum. Sanatçının ekibi kameraları için pembe ışıklar kurduğunda, küpün rengi koyu bakırdan parlak sarıya dönüşüyor gibiydi. Kenarlar keskin görünüyordu ama aynı zamanda bir şekilde veriyordu. İnsanların altını sevmesinin bir nedeni var.
Sitede takılan Castello, siyahlar içinde, uzun saçlı ve parlak mavi gözlüklü şıktı. Geçmişte, akrilik içinde ufalanmış tuvallerle “küp resimler” yarattı ve Avrupa sokak sanatı hareketinin içinde yer aldı.
Ancak şu anki kamu çalışması, Romanya doğumlu heykeltıraş Constantin Brancusi’nin muhteşem soyut bronz kuşlarıyla 1920’lerde ve 30’larda parlak yüzeyler hakkında zaten söylediklerine bir şey ekliyor mu? Ya da 1960’larda Donald Judd’ın kapsamlı küp keşfine? Yalnızca bir günlük bir açılır pencere, Sheep Meadow’da 1960’larda yaşananları veya sınırlı sayıda üretilen Supreme T-shirt’ün piyasaya çıkışını gerçekten anlamlı bir şekilde günceller mi? Christo’nun 2005’te Central Park’a diktiği safran-turuncu kapıların heybetli çizgileriyle rekabet edebilir mi? Estetik ve meta değeri arasındaki gerilimi aydınlatıyor mu, yoksa Nixon’ın onu çöpe atmasından 50 yıl sonra altın standardına dair yeni bir içgörü sunuyor mu?
“Castello Küpü”nün gerçekte bahsettiği şey, sermayenin kendi kendini idame ettiren gücüdür. Eğer Castello’nun yaptığı gibi, İsviçre’deki bir UBS Bank’tan 10 veya 11 milyon dolar değerinde altın almak için kaynaklarınız varsa ve sonra onu bir küp haline getirmek için oradaki asırlık bir çan dökümhanesine para ödeyin ve sonunda gemiye gönderin. Bu küpü Batı dünyasının finans başkentindeki en görünür parka götürürseniz, insanların ona bakmasını, onun hakkında konuşmasını ve gözden geçirmesini sağlayabilirsiniz – ve sonra, yeni altın standardı olarak şekillenen şeyde, tamamını satabilirsiniz. NFT olarak deneyim.
En azından Alman pop sanatçısı Niclas Castello’nun yaptığı buydu. Onun “Castello Küpü”, 10 milyon doları aşan 24 ayar Nevadan altından döküldü, Çarşamba günü Naumburg Bandshell’in karşısında buzlu bir rüşvet parçasında göründü ve öncesinde, içinde bir sarma reklamı içeren üst düzey bir pazarlama kampanyası vardı. The New York Times’ın o sabahki sayısı. Sanatçının ilgili NFT’leri ve hatta yeni bir dijital para birimi olan Castello Coin, ayın ilerleyen saatlerinde düşecek. Yapım ekibinin bir üyesi olan Marina Dertnig’e göre, sanatçı bu projeyi finanse etmek için yeterince madeni paranın ön satışını yaptı. Ancak 43 yaşındaki Castello, küpü yalnızca bir gün sergileyerek ve satılmayacağına söz vererek gerçek küpün nadir olduğunun altını çizdi.
Ziyaret ettiğimde, küpün etrafı, bazıları sanatı görmeye gelen, bazıları da kalabalığın kendisi tarafından çizilen, sürekli bir gawker damlası ile çevriliydi. Bir aktör ve tur rehberi olan Isabel Robin, “Bir kutuya bakan bir grup insanı seviyorum” dedi.
Ne de olsa, New Yorklular en son 2016-2017’de Maurizio Cattelan’ın 18 ayar altın tuvaleti “Amerika”yı Guggenheim Müzesi’nde kurduğu büyük miktarda som altın gördü.
Central Park’taki bazı ziyaretçiler malzemenin güzelliğinden etkilendi. Suluboya ressamı ve emekli bir eğitimci olan Brigitte Bentele, “Yansımalar inanılmaz” dedi ve “onu oraya karda koymak gerçekten ilham verici görünüyor.” Özel güvenlik görevlisi Jamel Rabel gibi diğerleri, parçanın abartılı reklamları arasındaki boşluktan dehşete düştüler – “İnsanlık tarihinde daha önce hiç bu kadar büyük miktarda altın tek bir saf nesneye dökülmedi” – ve onun oldukça mütevazı varlığı. “Oldukça sade,” dedi.
İkisinin de haklı olduğunu söyleyebilirim. Birkaç metre öteden, küpün üst yüzü, ağaç çizgisini yansıtan bir yağmur suyunun parıltısı kadar kaygan ve narin görünüyordu. Yaklaşınca, Aarau, İsviçre’de küpün kalıplandığı sıkıştırılmış kumun yumuşak metalde bıraktığı birkaç küçük siyah iz buldum. Sanatçının ekibi kameraları için pembe ışıklar kurduğunda, küpün rengi koyu bakırdan parlak sarıya dönüşüyor gibiydi. Kenarlar keskin görünüyordu ama aynı zamanda bir şekilde veriyordu. İnsanların altını sevmesinin bir nedeni var.
Sitede takılan Castello, siyahlar içinde, uzun saçlı ve parlak mavi gözlüklü şıktı. Geçmişte, akrilik içinde ufalanmış tuvallerle “küp resimler” yarattı ve Avrupa sokak sanatı hareketinin içinde yer aldı.
Ancak şu anki kamu çalışması, Romanya doğumlu heykeltıraş Constantin Brancusi’nin muhteşem soyut bronz kuşlarıyla 1920’lerde ve 30’larda parlak yüzeyler hakkında zaten söylediklerine bir şey ekliyor mu? Ya da 1960’larda Donald Judd’ın kapsamlı küp keşfine? Yalnızca bir günlük bir açılır pencere, Sheep Meadow’da 1960’larda yaşananları veya sınırlı sayıda üretilen Supreme T-shirt’ün piyasaya çıkışını gerçekten anlamlı bir şekilde günceller mi? Christo’nun 2005’te Central Park’a diktiği safran-turuncu kapıların heybetli çizgileriyle rekabet edebilir mi? Estetik ve meta değeri arasındaki gerilimi aydınlatıyor mu, yoksa Nixon’ın onu çöpe atmasından 50 yıl sonra altın standardına dair yeni bir içgörü sunuyor mu?
“Castello Küpü”nün gerçekte bahsettiği şey, sermayenin kendi kendini idame ettiren gücüdür. Eğer Castello’nun yaptığı gibi, İsviçre’deki bir UBS Bank’tan 10 veya 11 milyon dolar değerinde altın almak için kaynaklarınız varsa ve sonra onu bir küp haline getirmek için oradaki asırlık bir çan dökümhanesine para ödeyin ve sonunda gemiye gönderin. Bu küpü Batı dünyasının finans başkentindeki en görünür parka götürürseniz, insanların ona bakmasını, onun hakkında konuşmasını ve gözden geçirmesini sağlayabilirsiniz – ve sonra, yeni altın standardı olarak şekillenen şeyde, tamamını satabilirsiniz. NFT olarak deneyim.