ahmetbeyler
New member
Bal arılarının yansımalarını nazaranbilecekleri ayna ve sakin su üzere yüzeylerin üzerinden uçarken tuhaf bir biçimde etkilendiği ve uçma yetilerini kaybettiği hayli uzun yıllardır bilinen bir gerçek. Fakat arıların uçuşunun bu türlü etkilenmesini arkasında ne üzere bir güç olduğu sırrını korumaktaydı. Şimdiye kadar.
Yeni yapılan bir çalışma ile yansıtıcı yüzeylerin üzerinden uçan bal arılarının uçuşunun bozulması gizemi sonunda aydınlandı. Buna nazaran arıların, bu üslup yüzeylerde ne kadar alçaldıklarını fark edemediği keşfedildi.
Arıların yansıyan yüzeylerde niye düşüşe geçtiği sonunda aydınlandı
1963’te Herbert Heran isimli Avusturyalı bir entomolog ve Alman davranış bilimci Martin Lindauer, bal arılarının uçuşunda tuhaf bir şey fark ettiler. Seçilmiş arılar bir gölün üzerinden uçmak üzere eğiten araştırmacılar, suyun yüzeyinde dalgalar ve dalgalanmalar olduğunda bal arılarının öteki tarafa geçebildiklerini; lakin gölün ayna üzere pürüzsüz olduğu durumlarda arıların irtifa kaybederek düştüğünü gözlemlediler.
Bu bulgular bu biçimdelar bal arılarının uçuş sırasında taraflarını bulmak için görsel ipuçları kullandığı fikrine katkı sağlamıştı. Yeni gerçekleştirilen takip testleri ile de bu fikre orijinal bir bakış açısı getirilmiş oldu. 1963 yılında gerçekleştirilen deneyi yinelayan araştırmacılar, bal arılarının uçuş sırasında irtifalarını denetim etmek için altlarındaki tabanın hızlanmasını izlediği kararına ulaştı.
Ayarlanabilir aynalarla kaplı dikdörtgen bir tünelde gerçekleştirilen deneylerde araştırmacılar, tüm aynalar kapatıldığında yahut tavanda bulunan ayna açıldığında bal arılarının çoklukla sabit bir irtifayı koruyarak kolaylıkla tünelin öbür tarafına geçebildiğini gözlemlediler. Lakin dikdörtgenin altında yer alan ayna açıldığında ve bu, tabanın olağandan iki kat uzakta gözükmesine niye olduğunda durum değişti.
Daha öncesinde sıkıntısız bir biçimde uçabilen arılar, 40 santimetre kadar yol gittikten daha sonra tabanla çarpışana kadar irtifa kaybetmeye başladı. Hem tavan tıpkı vakitte yer ayna olduğunda ise durum daha berbat bir hal aldı ve arıların yalnızca 8 santimetre ilerledikten daha sonra düşüşe geçtiği gözlemlendi.
Farklı cinsler, uçmak için farklı tekniklere güveniyor
Elde edilen bu bulguların, kimi vakit insan havacıların da deneyimlediği ve yer suratlarını goremediklerinde irtifalarını korumakta zorlanmalarına niye olan uzaysal oryantasyon bozukluğuna olan benzerliği dikkat cazipti. her neyse ki biz, uzaysal yansımaların üstesinden gelmemize yardımcı olan teknolojiye sahibiz; lakin tıpkı durum arılar için geçerli değil.
Bahse dair “İlginç bir biçimde, çift ayna durumumuz, sakin bir su yüzeyinin üzerinde açık gökyüzü uçuşunun uçuş şartlarına yaklaşmamıza müsaade verdi” halinde kaydeden araştırmanın müellifleri, elde ettikleri sonuçların, daha evvel yapılan çalışmanın neticeleriyla örtüştüğünü söz ediyor. Diğer bir biçimde söylemek gerekirse yeni araştırma, arıların irtifalarını korumak ismine gökyüzünden yer alan görsel ipuçları yerine yerdeki görsel ipuçlarını kullandığı fikrini destekliyor.
Bu duruma ait olarak araştırmacılar, taban artık düzgün bir taban çizgisi formunda olmadığında arıların ‘ventral optik akışı’ bir daha kazanabilmek için alçaldıklarına inanıyor. Yani tabanın aslında olandan daha uzak olduğunu düşünen arılar ne kadar alçaldıklarını fark edemiyor ve sonuç olarak yere çakılıyor.
Daha tuhaf olanı ise bir diğer çalışmada meyve sineklerinin irtifalarını denetim etmek için ventral optik akışı kullanmadığı tespit edildi. Yani bu da bir nevi farklı cinslerin uçmak için farklı teknikler kullandığını gösteriyor.
Yeni yapılan bir çalışma ile yansıtıcı yüzeylerin üzerinden uçan bal arılarının uçuşunun bozulması gizemi sonunda aydınlandı. Buna nazaran arıların, bu üslup yüzeylerde ne kadar alçaldıklarını fark edemediği keşfedildi.
Arıların yansıyan yüzeylerde niye düşüşe geçtiği sonunda aydınlandı
1963’te Herbert Heran isimli Avusturyalı bir entomolog ve Alman davranış bilimci Martin Lindauer, bal arılarının uçuşunda tuhaf bir şey fark ettiler. Seçilmiş arılar bir gölün üzerinden uçmak üzere eğiten araştırmacılar, suyun yüzeyinde dalgalar ve dalgalanmalar olduğunda bal arılarının öteki tarafa geçebildiklerini; lakin gölün ayna üzere pürüzsüz olduğu durumlarda arıların irtifa kaybederek düştüğünü gözlemlediler.
Bu bulgular bu biçimdelar bal arılarının uçuş sırasında taraflarını bulmak için görsel ipuçları kullandığı fikrine katkı sağlamıştı. Yeni gerçekleştirilen takip testleri ile de bu fikre orijinal bir bakış açısı getirilmiş oldu. 1963 yılında gerçekleştirilen deneyi yinelayan araştırmacılar, bal arılarının uçuş sırasında irtifalarını denetim etmek için altlarındaki tabanın hızlanmasını izlediği kararına ulaştı.
Ayarlanabilir aynalarla kaplı dikdörtgen bir tünelde gerçekleştirilen deneylerde araştırmacılar, tüm aynalar kapatıldığında yahut tavanda bulunan ayna açıldığında bal arılarının çoklukla sabit bir irtifayı koruyarak kolaylıkla tünelin öbür tarafına geçebildiğini gözlemlediler. Lakin dikdörtgenin altında yer alan ayna açıldığında ve bu, tabanın olağandan iki kat uzakta gözükmesine niye olduğunda durum değişti.
Daha öncesinde sıkıntısız bir biçimde uçabilen arılar, 40 santimetre kadar yol gittikten daha sonra tabanla çarpışana kadar irtifa kaybetmeye başladı. Hem tavan tıpkı vakitte yer ayna olduğunda ise durum daha berbat bir hal aldı ve arıların yalnızca 8 santimetre ilerledikten daha sonra düşüşe geçtiği gözlemlendi.
Farklı cinsler, uçmak için farklı tekniklere güveniyor
Elde edilen bu bulguların, kimi vakit insan havacıların da deneyimlediği ve yer suratlarını goremediklerinde irtifalarını korumakta zorlanmalarına niye olan uzaysal oryantasyon bozukluğuna olan benzerliği dikkat cazipti. her neyse ki biz, uzaysal yansımaların üstesinden gelmemize yardımcı olan teknolojiye sahibiz; lakin tıpkı durum arılar için geçerli değil.
Bahse dair “İlginç bir biçimde, çift ayna durumumuz, sakin bir su yüzeyinin üzerinde açık gökyüzü uçuşunun uçuş şartlarına yaklaşmamıza müsaade verdi” halinde kaydeden araştırmanın müellifleri, elde ettikleri sonuçların, daha evvel yapılan çalışmanın neticeleriyla örtüştüğünü söz ediyor. Diğer bir biçimde söylemek gerekirse yeni araştırma, arıların irtifalarını korumak ismine gökyüzünden yer alan görsel ipuçları yerine yerdeki görsel ipuçlarını kullandığı fikrini destekliyor.
Bu duruma ait olarak araştırmacılar, taban artık düzgün bir taban çizgisi formunda olmadığında arıların ‘ventral optik akışı’ bir daha kazanabilmek için alçaldıklarına inanıyor. Yani tabanın aslında olandan daha uzak olduğunu düşünen arılar ne kadar alçaldıklarını fark edemiyor ve sonuç olarak yere çakılıyor.
Daha tuhaf olanı ise bir diğer çalışmada meyve sineklerinin irtifalarını denetim etmek için ventral optik akışı kullanmadığı tespit edildi. Yani bu da bir nevi farklı cinslerin uçmak için farklı teknikler kullandığını gösteriyor.